ایتنا - بر اساس تحقیقات جدید، یک تغییر در نظریه گرانش کوانتومی — که در پی ادغام مکانیک کوانتومی و نسبیت عام انیشتین پدیده آمده — می‌تواند به حل یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی کمک کند.

نزدیک به یک قرن است که دانشمندان می‌دانند کیهان در حال گسترش است. اما در دهه‌های اخیر، فیزیکدانان متوجه شده‌اند که انواع مختلفی از اندازه‌گیری‌های نرخ گسترش — که به آن پارامتر هابل می‌گویند — ناهماهنگی‌های گیج‌کننده‌ای به دنبال دارند.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از لایوساینس، یک مطالعه جدید برای حل این تناقض، پیشنهاد می‌کند که تأثیرات کوانتومی به یکی از نظریه‌های عمده که برای تعیین نرخ گسترش استفاده می‌شود، افزوده گردد.
 
پی‌کی سورش (یکی از نویسندگان مطالعه و استاد فیزیک در دانشگاه هند) می‌گوید: «ما تلاش کردیم تا ناهماهنگی بین مقادیر پارامتر هابل از دو نوع مشاهده مختلف را حل کرده و توضیح دهیم».
 
گفتنی است گسترش کیهان برای نخستین بار در سال ۱۹۲۹ و توسط ادوین هابل شناسایی شد. مشاهدات او با بزرگ‌ترین تلسکوپ آن زمان نشان می‌داد که کهکشان‌های دورتر از ما، با سرعت‌های بیشتری دور می‌شوند. اگرچه هابل در ابتدا نرخ گسترش را بیش از حد تخمین زد، اما اندازه‌گیری‌های بعدی درک ما را دقیق‌تر کردند و پارامتر هابل فعلی به‌عنوان مقداری بسیار قابل اعتماد تثبیت شد.
 
کیهان‌شناسان در اواخر قرن بیستم تکنیک جدیدی برای اندازه‌گیری نرخ گسترش معرفی کردند که به بررسی زمینه میکروویو کیهانی، «پسماند» همه‌گیر مهبانگ می‌پرداخت.
 
با این حال، یک مشکل جدی با این دو نوع اندازه‌گیری پیش آمد. به طور ویژه، روش جدیدتر مقدار پارامتر هابل را تقریباً ۱۰ درصد کمتر از مقداری که از مشاهدات نجومی اشیاء دوردست حاصل شده بود، به‌دست می‌داد. این تفاوت‌ها که به مجموعه آنها «تنش هابل» می‌گویند، نشانه‌ای از نقص‌های احتمالی در درک ما از تکامل کیهان هستند.