ذرات غبار باستانی از فضا می‌توانند سرنخ‌هایی از چرخه حیات ستارگان ارائه دهند. این ذرات اطلاعات ارزشمندی درباره چگونگی تغییر فراوانی ایزوتوپ‌ها در کهکشان در طول زمان ارائه می‌دهند و به ما کمک می‌کنند تا الگوهای تغییرات ترکیبات شیمیایی کهکشان را بهتر بشناسیم.

در فضا ابرهایی وجود دارند که حاوی گاز و غبار هستند؛ این گاز و غبار از ستارگان خارج شده‌اند. منظومه شمسی ۴٫۶ میلیارد سال پیش از چنین ابر مولکولی‌ای شکل گرفته است.

به گزارش ایتنا و به نقل از اسپیس، بیشتر این ذرات غبار در فرآیند شکل‌گیری منظومه شمسی از بین رفتند، اما مقدار بسیار کمی از این ذرات باقی ماند و در شهاب‌سنگ‌های اولیه دست‌نخورده باقی ماند.
 
این ذرات را به دلیل اینکه قبل از شکل‌گیری منظومه شمسی به وجود آمده‌اند، «ذرات پیش‌خورشیدی» می‌نامند.
 
تصویری که در زیر آمده است، عکسی از یکی از این ذرات است که با میکروسکوپ الکترونی گرفته شده. این ذره سیلیکون کاربید (SiC) است. مقیاس عکس ۱ میکرون است، یعنی یک میلیونم متر.

این ذره از شهاب‌سنگ موریسون که در سال ۱۹۶۹ در استرالیا سقوط کرد، استخراج شده است. ذرات پیش‌خورشیدی مانند این ذره، میلیاردها سال پیش در ابرهای مولکولی وجود داشتند و سپس در شهاب‌سنگ‌ها به زمین رسیدند.
 
دانشمندان برای تعیین منشأ این ذره، ویژگی‌های فیزیکی آن را بررسی کرده‌اند. کربن دو ایزوتوپ پایدار دارد: ^۱۲C و ^۱۳C که وزن‌های آنها کمی با هم متفاوت است.

نسبت بین این ایزوتوپ‌ها در فرآیندهای درون منظومه شمسی مانند تبخیر و تراکم تقریباً تغییر نمی‌کند. اما فرآیندهای هسته‌سازی در ستارگان باعث می‌شود که نسبت ^۱۲C/^۱۳C از ۱ تا بیش از ۲۰۰,۰۰۰ تغییر کند.
 
اگر این ذره درون منظومه شمسی شکل گرفته بود، نسبت ^۱۲C/^۱۳C آن باید ۸۹ می‌بود. اما نسبت ^۱۲C/^۱۳C این ذره در تصویر حدود ۵۵٫۱ است که نشان‌دهنده منشأ ستاره‌ای آن است. همراه با سایر اطلاعات درباره این ذره، این نسبت به ما می‌گوید که این ذره در نوعی ستاره به نام ستاره شاخه غول‌پیکر مجانبی تشکیل شده است.

این ستاره در پایان چرخه حیات خود بود و بیش از ۴٫۶ میلیارد سال پیش به‌طور فراوان غبار تولید و به فضا پرتاب کرد.