این فکر نشان می‌دهد که انسان‌ها در یک نقطه منحصر به فرد در تاریخ جهان زندگی می‌کنند که هنوز می‌توانیم دورترین کهکشان‌ها را ببینیم. اخترشناسان قصد دارند از این فرصت منحصربه‌فرد به کمک تلسکوپ جیمز وب نهایت استفاده را ببرند.

به گزارش ایتنا و به نقل از اسپیس، از زمانی که تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) در سال ۲۰۲۲ شروع به ارسال داده‌ها به زمین کرد، تأثیر بزرگی بر علم نجوم گذاشت. یکی از دستاوردهای انقلابی این تلسکوپ، مشاهده برخی از دورترین کهکشان‌هایی است که تاکنون دیده شده‌اند.

آیا جهان را می‌توان محدود به ۱۳٫۸ میلیارد سال نوری دانست؟
جهان ما تقریباً ۱۳٫۸ میلیارد سال قدمت دارد. بنابراین منطقی به نظر می‌رسد که دورترین کهکشانی که می‌توانیم ببینیم، نباید بیش از ۱۳٫۸ میلیارد سال نوری از ما فاصله داشته باشد.

این مسئله به نوعی به عنوان «افق کیهانی» تلقی می‌شود، یعنی نقطه‌ای که فراتر از آن هیچ تلسکوپی نمی‌تواند چیزی را مشاهده کند.

به‌علاوه، چون هیچ چیزی نمی‌تواند سریع‌تر از سرعت نور در فضا حرکت کند، باید این‌طور باشد که هیچ کهکشانی که بیش از ۱۳٫۸ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد، نمی‌تواند بر زمین تأثیر بگذارد.
 
اما ساختار جهان به این سادگی‌ها هم نیست. یک کهکشان دورافتاده مانند JADES-GS-z14-0 که ۳۳٫۸ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد، چطور می‌تواند قابل مشاهده باشد، در حالی که به نظر می‌رسد نور آن باید بیشتر از عمر جهان زمان می‌برد تا به ما برسد؟

این معما با توجه به اینکه عمر جهان حدود ۱۳٫۸ میلیارد سال است، چه معنایی دارد؟