ايتنا - رسانه‌ها هیچگاه نقش خود را در ایجاد تحولات در سازمان جدی نگرفته‌اند و با مواردی بسیار حداقلی بسنده کرده‌اند.

سابقه روزنامه‌نگاري علیرضا صالحی در عرصه فناوري اطلاعات كم نيست. وي سردبیر سال‌های قبل نشریاتی مانند عصر کامپیوتر، شبکه و بزرگراه فناوری و مشاور بسیاری نشریات آی.تی بوده که فعالیت روزنامه‌نگاری خود را از سال ۱۳۶۹ آغاز کرده است. وی با تلفیق دانش فنی شبکه و امنیت و مهارت‌های روزنامه‌نگاری تنها موسسه روابط عمومی ایرانی در حوزه آی.تی به نام دیده‌بان آی.تی را بنیان نهاده است.
وی همچنین از اعضای فعال صنفی و قائم مقام کمیسیون افتای سازمان نظام صنفی رایانه‌ای نیز می‌باشد.
در آستانه روز خبرنگار، صالحي در گفت‌وگويي با ايتنا شركت كرده كه در ادامه مي‌خوانيد:


اگر بخواهيم از توسعه آي.تي در چند ساله اخير در ايران صحبت كنيم، نقش رسانه‌ها در اين ميان كجاست؟ و به نظرشما چقدر تاثيرگذار بوده‌اند؟
تردیدی در اهمیت نقش رسانه‌ها در توسعه آی‌تی نه تنها در کشور خودمان که در هیچ کجای دنیا نیست.
فناوری اطلاعات نیز همانند همه فناوری‌های نوین دیگر، نیاز به فرهنگ‌سازی دارد که بار اصلی آن بر دوش رسانه‌های آی.تی بوده است. ضمن آنکه در کشورمان و در غیاب توجه صدا و سیما به این مقوله، مطبوعات تخصصی آی.تی همه این زحمت را یک تنه متقبل شده‌اند. در نتیجه رابطه مستقیمی بین بالندگی صنعت آی.ی در کشورمان با رشد رسانه‌ای آی.تی وجود دارد.

موضوع عدم شناخت مديران(چه دولتي و چه خصوصي) از رسانه‌ها معمولا از سوي روزنامه‌نگاران اين حوزه مطرح مي‌شود، در اين مورد چه نظري داريد؟
باید بحث بخش خصوصی را از بخش دولتی مجزا کرد.
فکر می‌كنم که نمی‌توان در این مجال اندک به هر دو پرداخت. اما اجازه بدهید به طور شفاف‌تر به مدیران در بخش خصوصی و مشخصا به مهم‌ترین نماد بخش خصوصی آی.تی در زمانه ما، یعنی سازمان نظام صنفی رایانه‌ای بپردازم.
متاسفانه عدم تفاهم دوطرفه‌ای بین اصحاب رسانه و مدیران سازمان وجود دارد. هرکدام از طرفین هم معتقدند که طرف مقابل آنچنان که باید و شاید، از قابلیت‌های خود در راستای توسعه اهداف آی.تی کشور استفاده نمی‌کند. البته گلایه رسانه‌ها بیشتر است. اما به نظرم مشکل جایی است که درخواست‌های هیچکدام از طرفین شفاف نیست.
اگر بخواهیم سطحی نگاه کنیم، می‌بینیم که رسانه‌ها حمایت مالی را طلب می‌کنند و مدیران حمایت خبری را. اما این نه تنها همه واقعیت که گاهی حتی بخشی از واقعیت نیز نیست.

قطعا نسبت رسانه‌ها و مدیران سازمانی فراگیر مانند سازمان نظام صنفی رایانه‌ای(به عنوان نمایندگان بخش خصوصی) فراتر از انجام چند مراوده مالی یا سفارش چند آگهی است. رسانه‌ها نیز از دیگر سو، اهمیت تاثيرگذاری خود را دست پایین تصور کرده‌اند. رسانه‌های آی.تی باید بتوانند در تحولات سازمان نقش داشته باشند، همانگونه که در تبیین تصمیمات سازمان نقش دارند.
من معتقدم که انتخابات آتی سازمان نظام صنفی رایانه‌ای می‌تواند میدان مناسبی برای آزمودن تاثیرگذاری رسانه‌ها باشد.
از تردید رسانه‌ها برای ورود به این حوزه همین بس که در انتخابات پیشین سازمان، نمایندگان آنها با تعلل و تردید بسیار و دیرهنگام به بحث انتخابات وارد شدند که آن حضور نیز نتیجه مشخصی را نیر در بر نداشت.

اگر معتقدیم که مطبوعات رکن چهارم دموکراسی هستند، پس باید به لوازمات آن نیز معتقد باشیم.
به عنوان یک یادآوری دیگر هم عرض می‌کنم که هرگاه سازمان قصد داشته یکی از اهداف حقه خود را پیگیری کند و یا قرار بوده حقی ضایع شده از خود را بازستاند، روی کمک تام و تمام مطبوعات حساب کرده است. اما از طرف دیگر رسانه‌ها هیچگاه نقش خود را در ایجاد تحولات در سازمان جدی نگرفته‌اند و با مواردی بسیار حداقلی بسنده کرده‌اند. می‌خواهم تاکید کنم که ارتباط موصوف به دلیل آنکه به روشنی تعریف نشده، به درستی نیز برقرار نشده است.

مهم‌ترين مشكل و مانع احتمالي در توسعه روزنامه‌نگاري و رسانه‌هاي اين عرصه را چه مي‌دانيد؟
تعدد بی‌دلیل این گروه از رسانه‌ها که در سال‌های دورتر اتفاق افتاد، تقریبا به حالتی کمابیش متعادل رسیده و هم اکنون رسانه‌هایی در این حوزه فعال هستند که مقتضیات کار را شناخته و پایدار مانده‌اند.
اما نقطه ضعف اغلب رسانه‌های این حوزه، بنیه مالی ضعیف است که اقتصاد رسانه‌ها را به درآمد آگهی‌ها متصل کرده است، و طبیعی است که در شرایط بی‌رونقی اقتصاد آی.تی، نشریات نیز آسیب می‌بینند و تحلیل می‌روند.
رسانه‌های ما اگر بتوانند به دنبال تولید درآمد از راه‌هایی به غیر از جذب مستقیم آگهی بروند قطعا موفق خواهند شد. راهی که نشریات دیگر در سایر نقاط دنیا دنبال کرده‌اند و به نتیجه هم رسیده‌اند. روش‌هایی مانند ایجاد آزمایشگاه بررسی و تست محصولات، ایجاد بنیادهايی برای شناسایی و معرفی بهترین‌ها، رتبه‌بندی و انتشار فهرست‌های شرکت‌های برتر و ... از این جمله هستند.
تجربه نشان داده است که در چنین مواقعی نشریات باید صرفا متکی به منابع و امکانات خود باشند.