ایتنا - در مقیاس‌های کوچک، جهان به شکلی متفاوت از آنچه ما در دنیای روزمره می‌بینیم رفتار می‌کند. مکانیک کوانتومی شاخه‌ای از فیزیک است که رفتار عجیب ذرات میکروسکوپی مانند اتم‌ها، الکترون‌ها، فوتون‌ها و تقریباً هر چیزی در قلمرو مولکولی و زیرمولکولی را توصیف می‌کند.

به گزارش ایتنا و به نقل از لایوساینس، مکانیک کوانتومی در نیمه اول قرن بیستم توسعه یافت و نتایج آن اغلب بسیار عجیب و خلاف انتظار هستند. با این حال، مطالعه آن به فیزیکدانان کمک کرده است تا درک بهتری از ماهیت جهان داشته باشند و ممکن است روزی نحوه پردازش اطلاعات توسط انسان را تغییر دهد.
 
تفاوت مکانیک کوانتومی با فیزیک کلاسیک چیست؟
در مقیاس اتم‌ها و الکترون‌ها، بسیاری از معادلات مکانیک کلاسیک (که حرکت و تعاملات اشیاء در اندازه‌ها و سرعت‌های روزمره را توصیف می‌کند)، کاربرد خود را از دست می‌دهد.
 
در مکانیک کلاسیک، اشیاء در مکان مشخصی در زمان مشخصی قرار دارند. اما در مکانیک کوانتومی، اشیاء به صورت ابری از احتمالات وجود دارند؛ به‌طوری که احتمال دارد در نقطه A، و با احتمال دیگری در نقطه B و غیره باشند.
 
چه کسی مکانیک کوانتومی را توسعه داد؟
بر خلاف نظریه نسبیت انیشتین که به یک دانشمند واحد نسبت داده می‌شود، مکانیک کوانتومی توسط چندین دانشمند توسعه یافت که به تدریج بین اواخر قرن نوزدهم و سال ۱۹۳۰ مورد قبول و تأیید تجربی قرار گرفت.
 
در سال ۱۹۰۰، فیزیکدان آلمانی ماکس پلانک تلاش می‌کرد توضیح دهد چرا اشیاء در دماهای خاص، مانند فلامان لامپ در دمای ۸۰۰ درجه سانتی‌گراد، رنگ خاصی می‌درخشند. پلانک متوجه شد که معادلات فیزیکدان لودویگ بولتزمن که رفتار گازها را توصیف می‌کردند، می‌توانند به عنوان توضیحی برای این رابطه بین دما و رنگ ترجمه شوند. اما این مسئله بر این اساس بود که نور نیز از ذرات کوچک تشکیل شده است.
 
این ایده با نظریات نور در آن زمان مغایرت داشت؛ چرا که بیشتر فیزیکدانان معتقد بودند نور یک موج پیوسته است. پلانک خودش به اتم‌ها یا ذرات نور اعتقاد نداشت، اما مفهوم او در سال ۱۹۰۵ که توسط انیشتین در مقاله‌ای مفهوم «کوانتای انرژی» را مطرح کرد، تقویت شد.