ايتنا - بزرگترین ابررایانه جهان با اتصال 1.8 میلیون رایانه بی‌استفاده

به گزارش ایتنا به نقل از مهر، خریدن یک ابررایانه به میلیون‌ها دلار پول نیاز دارد و پس از خریداری نیز نگهداری و حفظ چنین سیستمی ماهانه هزاران دلار هزینه در بر خواهد داشت، البته این در صورتی است که هزینه گزاف ناشی از مصرف برق این دستگاه نادیده گرفته شود.

علاوه بر کاربران عادی، بلکه بسیاری از دانشمندان نیز توانایی دسترسی یا در اختیار داشتن ابررایانه‌ها را ندارند، حتی اگر در دانشگاهی کار کنند که دارای ابررایانه است. این در حالی است که دانشمندان در زمینه های مطالعاتی بهداشت، فیزیک اخترشناسی و هواشناسی به ابررایانه‌ها نیاز دارند تا از سرعت بالای محاسبات و پردازش آنها در کوتاه‌ترین زمان ممکن استفاده کنند. شاید انجام یک شبیه سازی رایانه ای با استفاده از یک رایانه معمولی ۱۰ سال طول بکشد.

اما در صورتی که بتوان میلیون‌ها رایانه معمولی را به یکدیگر وصل کرد و حل یک معادله را به تمامی آنها واگذار کرد، می‌توان به یک ابررایانه مجازی دست یافت، و این همان کاری است که اکثر افراد نیازمند به استفاده از ابررایانه‌ها انجام می‌دهند.

سازمان‌های متعددی وجود دارند که با کمک داوطلبانی که قدرت پردازش رایانه های خود را اهدا می‌کنند، ابررایانه های مجازی راه اندازی کرده‌اند. در این ابررایانه ها رایانه کاربران داوطلب در زمانی که از آنها استفاده ای نمی‌شود، به کار گرفته می‌شوند. به این شکل هر فردی می‌تواند با مراجعه به وب سایت‌هایی نرم افزار مربوط به اتصال به ابررایانه را نصب کرده و با استفاده از آن به شبکه ای از رایانه‌ها متصل شود.

قدرت رایانه های وصل شده به چنین شبکه ای چندین هزار یا چندین میلیون برابر خواهد شد و قدرت پردازش این شبکه به اندازه ای باورنکردنی افزایش خواهد یافت.

طرح شبکه محاسباتی داوطلبانه
این طرح شبکه محاسباتی داوطلبانه نام دارد و تاکنون در پروژه های مختلفی از قبیل شبکه اجتماع جهانی، "ستی" (SetiAtHome) و EnsteinAtHome مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در این پروژه‌ها یک وظیفه محاسباتی به میلیاردها قطعه تبدیل شده و در میان رایانه های شبکه ابررایانه مجازی تقسیم می‌شود.

پروژه "ستی" یکی از مشهورترین پروژه های این طرح به شمار آید. این پروژه توسط محققان دانشگاه برکلی در سال ۱۹۹۹ و با هدف یافتن سیگنال‌های رادیویی مرتبط با حیات بیگانگان راه اندازی شده است.

پروژه‌های دانشگاه استنفورد با نام FoldingAtHome و دانشگاه ویسکونزین و موسسه آلبرت انیشتین با نام EnsteinAtHome به منظور مطالعه بر روی امواج گرانشی راه اندازی شده‌اند. ابررایانه مجازی پروژه دانشگاه استنفورد با در اختیار داشتن ۳۵۰ هزار رایانه اهدا شده، یکی از بزرگترین ابررایانه های مجازی به شمار می‌رود.

IBM بنیانگذار ابررایانه های مجازی
تمامی پروژه‌هایی که در بالا نام برده شدند در برابر ابررایانه آکادمیک پروژه شبکه انجمن جهانی یا WCG که توسط IBM هدایت می‌شود، بسیار ناچیز و کوچک به شمار می‌روند. این ابررایانه از ۱.۸ میلیون رایانه متصل به هم تشکیل شده است که قدرت پردازش آنها را می‌توان با یکی از پنج ابررایانه برتر جهان مقایسه کرد. در واقع این ابررایانه مجازی همواره در میان پنج ابررایانه و ۱۰ ابررایانه برتر جهان شناور است و برتری آن به تعداد رایانه‌هایی بستگی دارد که در لحظه به آن وصل می‌شوند. با در اختیار داشتن ۳۰۰ هزار رایانه دیگر ابررایانه WCG به قدرتمندترین ابررایانه ای تبدیل خواهد شد که در جهان وجود دارد.

شبکه IBM می‌تواند به حل شدن برخی از چالش برانگیزترین مسائل و بحران‌های جهان کمک کند. در حال حاضر هشت پروژه فعال از جمله تحقیقات برای یافتن درمان ایدز، سرطان در میان کودکان، درمان تحلیل عضلانی، ارائه راه حل‌هایی برای تولید آب پاک و بهبود فناوری سلول‌های خورشیدی توسط این ابررایانه در دست اجرا هستند.

بر اساس گزارش سی نت، همچنین پروژه‌هایی در زمینه تحقیقات ژنتیکی و شیوه های جدید نمونه برداری توسط ابررایانه IBM به پایان رسیده‌اند. محققان دانشگاه تگزاس نیز از این ابررایانه برای انجام تحقیقاتی برای مبارزه با تب "دنگی" استفاده می‌کنند. به گفته این محققان در دانشگاه تنها امکان دسترسی به خوشه رایانه ای با ۱۲۸ پردازشگر وجود دارد در صورتی که با اتصال به این ابررایانه می‌توان از قدرت پردازش ۱۲ هزار پردازشگر استفاده کرد. در این پروژه نتیجه اطلاعات وارد شده معمولا پس از یک تا ۶ ماه بازگردانده می‌شوند.

شرکت IBM در حال حاضر طرح دانشمندانی را که در زمینه مطالعات بشردوستانه فعالیت دارند اما توانایی پرداخت هزینه گزاف استفاده از ابررایانه های موجود را در اختیار ندارند، پذیرا می‌شود. نرم افزاری که داوطلبان برای اتصال به شبکه به آن نیاز دارند، معمولا نرم افزاری بسیار ساده است و تنها قابلیت ارتباط و قطع شدن رایانه‌ها به شبکه مجازی ابررایانه ای را دارد و تنها قادر است واحد پردازشگر مرکزی رایانه را تشکیل داده و در هر زمان یک الگوریتم را فعال کند.