ایتنا - دو فناوری اصلی تلویزیون‌های سه بعدی امروزی Active و Passive خوانده می‌شوند جائی‌که نمونه های Active مدل هائی از سابقه ای طولانی‌تر بوده و مدل‌های Passive از سابقه کمتری برخوردارند.

مدت بسیار کوتاهی از تولد اولین تلویزیون تجاری سه بعدی در سال ۲۰۰۸ می‌گذرد.

به گزارش ایتنا، این مدت کوتاه ظاهراً برای ایجاد تغییرات گسترده در ساختار تلویزیون‌های تجاری این کلاس بیش از اندازه کافی بوده چرا که در حال حاضر نیز انتخاب‌های متعددی در این زمینه پیش روی خریداران قرار دارد.

دو فناوری اصلی تلویزیون‌های سه بعدی امروزی Active و Passive خوانده می‌شوند جائی‌که نمونه های Active مدل هائی از سابقه ای طولانی‌تر بوده و مدل‌های Passive از سابقه کمتری برخوردارند.

تفاوت اصلی این دو فناوری را می‌بایست در شیوه انتقال تصویر سه بعدی به چشمان کاربران جستجو نمود.

در اینجا با اینکه در هر دو فناوری از عینک مخصوص برای دیدن تصاویر سه بعدی استفاده می‌شود اما درساختار این عینک‌ها تفاوت‌های اساسی دیده می‌شود.

عینک‌های فناوری سه بعدی Active نمونه‌هایی یا تکنولوژی روز هستند که از آنها با عنوان Liquid Crystal Shutter Glasses یا بطور خلاصه عینک‌های LC Shutter یاد می‌شود.

LC Shutter ها که پیشرفته‌ترین نوع از عینک‌های حاضر در پنل های سه بعدی به شمار می‌روند ار پوشش شفاف کریستال مایع بروی هر کدام از شیشه های عینک استفاده می‌نمایند که هادی جریان برق بوده با گذر ولتاژ از آنها تیره می‌شوند.

خاموش و روشن شدن صفحات عینک در LC Shutter ها منطبق با بروزرسانی (Refresh Rate) تلویزیون سه بعدی و با فناوری مادون قرمز یا بلوتوث کنترل می‌شود بدین ترتیب تلویزیون سه بعدی با ارسال سیگنال‌های زمان بندی شده برای خاموش و روشن شدن شیشه های عینک، تصاویر مجزا با پرسپکتیوهای متفاوتی را با کمک تکنیکی به نام Alternate-Frame Sequencing برای دو چشم مهیا می‌کند و بدین ترتیب بخوبی حالت تصاویر سه بعدی را برای چشم‌های انسان شبیه سازی می‌نماید.

عینک‌های LC Shutter با توجه به کیفیت و فناوری پیشرفته بکار گرفته شده در ساختار آنها، کیفیت واقعی FULL HD را برای بینندگان به همراه دارند.

عینک‌های Passive که از چندین دهه پیش از تولد تلویزیون‌های این کلاس در سالن سینماهای سه بعدی بکار گرفته می‌شد ساختار معمولی و بسیار ساده تری نسبت به مدل‌های Active دارند؛ عینک‌های Passive در دو فرم Anaglyph و Polarized ساخته می‌شوند که نمونه اول عینک‌های مقوائی با لنزهای سلفونی ست که معمولاً در یک سمت به رنگ قرمز و در سمت دیگر فیروزه‌ایست.

این عینک‌ها که بیشتر در سینماهای سه بعدی اولیه دیده می‌شود بدلیل استفاده از رنگ برای تفکیک تصاویر، عملکرد بسیار ضعیفی در ایجاد تصاویر سه بعدی از خود بر جای می‌گذارد.

اما عینک‌های Passive نوع Polarized که در تلویزیون‌های امروزی مورد استفاده قرار می‌گیرند ساختار متفاوتی را ارائه می‌دهند.

عینک‌های سه بعدی Polarized خود به دو گروه Linear و Circular تقسیم می‌شوند که از گروه Linear در تلویزیون‌های جدید سه بعدی استفاده می‌کنند.

در این تکنولوژی احتیاج است موقعیت سر بیننده نسبت به تصویر ثابت باشد و بدلیل آنکه در این حالت یک چشم‌ها تصاویر پلاریزه شده افقی را می‌بیند حرکت دادن و چرخاندن سر منجر به از دست رفتن حالت تصویر سه بعدی و اختلال در عملکرد عینک می‌شود.

نوع دوم عینک‌های پلاریزه، Circular نام دارد که مشکل مدل‌های Linear را با استفاده از یک پروژکتور و یک فیلتر مخصوص حل کرده است که فقط در سینماها از آن استفاده می‌شود.

فارغ از عینک‌های مورد استفاده در فناوری‌های سه بعدی مختلف، مطمئناً کیفیت تصاویر تولید شده توسط این پنل ها در بالاترین درجه از اهمیت در انتخاب یکی از این دو فناوری قرار می‌گیرد در یک نگاه پنل های Active با پشتیبانی از وضوح کامل Full HD در حین ارسال تصاویر به چشمان کاربران بر مدل‌های Passive که با تفکیک خطوط افقی تصاویر وضوحی تنها برابر ۵۴۰p را برای هر چشم ارائه می‌دهند برتری مشهود و روشنی دارند.

هرچند که در فناوری Passive برخلاف نمونه های Active کل فریم تصویر در هر لحظه توسط کاربران قابل رویت است.

بریدگی تصاویر و ایجاد دندانه های مشخص در خطوط صاف که اثر آن در سایزهای بالا به وضوح نمایان می‌شود دیگر نقص مشهود مدل‌های Passive به شمار می‌رود.