ایتنا- كاربرد اينترنت در آفريقا مختص افرادي است كه از تحصيلات بالا و ثروت برخوردارند - يا به عبارت ديگر، كساني كه استطاعت استفاده از اينترنت و مهارت‌هاي كاربرد آن را دارند.

داده‌هاي مربوط به كاربرد اينترنت در آموزش نشان مي‌دهد كه استفاده از اينترنت در ميان كساني كه تحصيلات بالاتري دارند، بيشتر است و تحصيلات بالاتر به‌طور كلي به معني درآمد بيشتر و سواد كامپيوتري بيشتر است و هر دو اين عوامل براي افزايش كاربرد اينترنت مهمند.

به گزارش ایتنا به نقل از ايسنا، بنا بر اعلام اتحاديه بين‌المللي مخابرات، كاربرد اينترنت براي تعدادي از اقتصادهاي توسعه‌يافته و در حال‌ توسعه برحسب سطح تحصيلات درجه‌بندي مي‌شود.

در تمام كشورها، بدون استثناء، افرادي كه از سطح تحصيلات بالاتري برخوردارند (متوسطه و دانشگاهي) بيشتر از كساني كه تحصيلات پايين‌تري دارند از اينترنت استفاده مي‌كنند.
به ويژه، احتمال آنلاين بودن افرادي كه از تحصيلات عالي برخوردارند، بيشتر است و ميزان نفوذ كاربري اينترنت در ميان اين گروه در اغلب كشورهايي كه داده‌هايشان موجود است از ۵۰ درصد فراتر مي‌رود.

در بسياري از كشورهاي در حال‌ توسعه، ازجمله در برزيل و سنگال، بيشتر از ۸۰ درصد از كساني كه تحصيلات عالي دارند آنلاين‌اند.
كاربرد اينترنت در ميان كساني نيز كه تحصيلات بالاي سطح متوسطه دارند به نسبت بالاست و از سطوح ملي فراتر مي‌رود.

فقط در كشورهايي كه سطح كل نفوذ كاربري اينترنت در آنها بسيار بالاست، مانند نروژ و ايسلند، سطح كاربري اينترنت در تمام سطوح تحصيلي يكسان است.

داده‌ها حاكي از آن‌ است كه در بعضي از كشورهاي در حال‌ توسعه تفاوت كاربرد اينترنت بين افراد تحصيل‌كرده و افراد با تحصيلات كمتر حتي چشمگيرتر است. در بعضي از اين كشورها، مانند هندوراس و پاراگوئه، اين تفاوت بسيار فاحش است.

در اين كشورها بيشتر از ۵۰ درصد از جمعيت كه تحصيلات عالي دارند از اينترنت استفاده مي‌كنند و اين در حالي است كه كمتر از ۶ درصد از كساني كه تحصيلات ابتدايي يا راهنماي دارند‌ به اينترنت دسترسي داشتند.

از سوي ديگر، علاوه بر نروژ و ايسلند كه پيش‌تر به آنها اشاره شد، بيشتر از ۶۰ درصد از افرادي كه تحصيلات ابتدايي يا راهنمايي داشتند در كشورهاي جمهوري كره، سوييس و نيوزيلند و بيش‌تر از ۹۰ درصد كساني كه تحصيلات عالي داشتند كاربر اينترنت بودند.

در مجموع، بايد به خاطر داشت كه در كشورهاي در حال‌توسعه سهم بزرگسالان در سطح تحصيلات بالاتر نسبتاً پايين است. براي مثال، در تايلند و برزيل تنها حدود ۱۰ درصد از جمعيت بزرگسال تحصيلات دانشگاهي را به پايان رسانده‌اند. در كشورهاي كم‌درآمدتري چون سنگال يا السالوادور كه تنها ۵ درصد از بزرگسالان تحصيلات عالي دارند، اين سهم باز هم كم‌تر است. در مقابل، در كشورهايي چون نيوزيلند و نروژ اين سهم حدود ۳۹ درصد است.

به علاوه، به نظر مي‌رسد كه توزيع درآمد در اين زمينه نقش دارد و تفاوت در ميزان كاربرد اينترنت در ميان افرادي با تحصيلات مختلف، به ويژه در كشورهايي كه درآمد با توازن كمتري توزيع شده، مشهودتر است.

همچنين در السالوادور سهم كاربران اينترنت در ميان تحصيل‌كردگان دانشگاه در سال ۲۰۰۹ يازده برابر بيشتر از كساني بود كه تحصيلات ابتدايي يا راهنمايي داشتند. در حالي كه در سال ۲۰۰۹ ضريب جيني براي السالوادور ۴۹.۷ بود، در نروژ - كه در آن تفاوت كاربري اينترنت در ميان سطوح مختلف تحصيلات تفاوت اندكي دارد- ضريب جيني ۲۵.۸ بود و اين نشان‌دهنده توزيع نسبتاً متوازن درآمدهاست.

داده‌هاي موجود در مورد آفريقا نشان مي‌دهد كه در اين منطقه مابين سطح تحصيلات و سطح كاربرد اينترنت پيوند محكمي برقرار است. در سال‌هاي ۲۰۰۷/۲۰۰۸ تعداد چنداني از تحصيل‌كردگان سطح ابتدايي از اينترنت استفاده نمي‌كردند اما بخش اعظم تحصيل‌كردگان سطح راهنمايي از امكانات آنلاين برخوردار بودند.

در عين حال، تفاوت‌هاي بسيار چشمگيري در ميزان نفوذ كاربري اينترنت حتي در ميان تحصيل‌كرده‌ترين افراد ديده مي‌شد و طيفي از ۹۰ در صد در رواندا تا كم‌تر از ۱۰ درصد در اوگاندا را در برمي‌گرفت.
رواندا فناوري‌هاي اطلاعات و ارتباطات را اولويت اصلي توسعه خود قرار داده است و اين كشور پروژه‌هاي متعددي را براي اتصال مدارس و دانشگاه‌ها به اينترنت و تجهيز دانش‌آموزان به كامپيوتر و لپ‌تاپ در دست اجرا دارد.

اين تلاش‌ها به اتصال تعداد بيشتري از دانش‌آموزان به اينترنت كمك مي‌كند. با اين حال ميزان نفوذ كلي كاربران اينترنت در رواندا همچنان بسيار پايين است (تنها ۳ در صد در سال ۲۰۰۷ و كم‌تر از ۸ درصد در سال ۲۰۱۰).

مانع بزرگ ديگري كه در اين كشور بر سر آنلاين شدن تعداد بيشتري از مردم وجود دارد كم بودن تعداد كساني است كه به مدرسه مي‌روند. نسبت كل ثبت‌نام در رواندا در سال ۲۰۱۰ بسيار پايين بود و به ترتيب براي مدارس راهنمايي و ابتدايي به ۲۶.۷ و ۴.۸ درصد مي‌رسيد.
نابرابري درآمد نيز كه ارتباط مستقيمي با تفاوت سطح تحصيلات دارد عامل مهمي در ميزان كاربرد اينترنت است.

يكي از عوامل مهم دسترسي به اينترنت درآمد (يا قيمت فناوري‌هاي اطلاعات و ارتباطات) است. براي مثال، در بوتسوانا تنها ۲ درصد از سه چارك نخست به لحاظ درآمد مصرفي به اينترنت دسترسي دارند. در مقايسه، براي كساني كه از نظر درآمد در بالاترين چارك‌اند، كاربرد اينترنت ۱۹ درصد است.

مقايسه بين كشورها نشان مي‌دهد كه اين يافته‌ها براي تمام كشورهاي بررسي‌شده در آفريقا صادق است. درواقع، داده‌هاي مربوط به درآمد و سطح تحصيلات در آفريقا حاكي از پيوند محكم ميان درآمد افراد و ميزان تحصيلات‌شان است.

افرادي كه از تحصيلات دانشگاهي برخوردارند در مقايسه با كساني كه تحصيلات راهنمايي يا ابتدايي را به اتمام رسانده‌اند درآمد ماهانه بسيار بيش‌تري دارند. داده‌هاي RIA نشان مي‌دهد كه براي مثال در آفريقاي جنوبي و ناميبيا افرادي كه تحصيلات دانشگاهي دارند بيش‌تر از ۱۰ برابر افرادي كه تحصيلات ابتدايي دارند درآمد كسب مي‌كنند. در ديگر كشورهاي آفريقايي كه داده‌هايشان موجود است، تحصيلات دانشگاهي درآمد بيشتري ايجاد مي‌كند و موجب آن مي‌شود كه درآمد لااقل دو برابر (و اغلب چندين برابر) بيش‌تر از كساني شود كه تحصيلات ابتدايي يا راهنمايي دارند.

تا به امروز، به نظر مي‌رسد كه كاربرد اينترنت در آفريقا مختص افرادي است كه از تحصيلات بالا و ثروت برخوردارند - يا به عبارت ديگر، كساني كه استطاعت استفاده از اينترنت و مهارت‌هاي كاربرد آن را دارند.
داده‌هاي حاصل از كشورهاي توسعه‌يافته - كه به نظر مي‌رسد سطح تحصيلات در آن‌ها براي كاربرد اينترنت كم‌تر تعيين‌كننده است - نشان مي‌دهد كه در اين مورد نيز استطاعت مالي نقش مهمي در افزايش كاربرد اينترنت ايفا مي‌كند.

يكي از دلايل كاربرد اينترنت به‌طور نسبتاً متوازن در ميان گروه‌هاي تحصيلي مختلف در كشورهاي توسعه‌يافته اين است كه دسترسي به اينترنت و كاربرد آن در اين كشورها هم به‌طور مطلق و هم به‌طور نسبي كم‌هزينه‌تر است.
در پايان سال ۲۰۱۰، دسترسي به پهن‌باند سريع در ايالات متحده و ژاپن كمتر از ۳۰ دلار در ماه هزينه داشت و اين در حالي است كه در ناميبيا براي دسترسي به اينترنت ۲۵۶ كيلوبيتي از طريق ADSL هزينه‌اي معادل ۹۰ دلار دريافت مي‌شود.

بر اساس اين يافته‌ها، روندهاي بازار اينترنت در كشورهاي درحال‌ توسعه به‌نحوي طراحي شده است تا در كوتاه‌مدت و ميان‌مدت فاصله كاربرد اينترنت در اين كشورها كاهش يابد. نخست، گسترش دسترسي به اينترنت موبايل، از جمله دسترسي به امكانات پهن‌باند موبايل، نه‌تنها موجب غلبه بر موانع مهم زيرساختي مي‌شود بلكه امكان غلبه بر مشكل مهارت را نيز با ايجاد امكان دسترسي به اينترنت از طريق دستگاه‌هاي موبايل را فراهم مي‌سازد.

مهارت‌هاي لازم براي استفاده از تلفن‌هاي موبايل نسبتاً سهل‌الوصول است زيرا امروزه بسياري از مردم صاحب تلفن موبايل‌اند و مهارت‌هاي اوليه ICT را در اختيار دارند و همين امر آنلاين شدن را برايشان آسان‌تر مي‌كند.

دوم، اپراتورها به‌طور فزاينده‌اي به ارائه خدمات پيش‌پرداختي اينترنت موبايل پهن‌باند مي‌پردازند كه اين مي‌تواند موجب غلبه بر مشكل كمبود درآمد شود. مانند بازار تلفن موبايل، خدمات اينترنت پيش‌پرداختي برا‌ي اين منظور ارائه شده‌اند كه به مشتريان كم‌درآمدتر امكان خريد خدمات اينترنت براي زمان و حجم محدود را بدهد.

اين افراد مي‌توانند زمان مصرف اينترنت خود را بر اساس درآمدشان تنظيم كنند. برق نيز براي كاربرد اينترنت موبايل مشكل بزرگي محسوب نمي‌شود زيرا تلفن موبايل به راحتي در هر جايي خارج از منزل قابل شارژ است و به كاربرد اينترنت انعطاف مي‌دهد.

كاربرد اينترنت در ميان دانشجويان، يعني كساني كه هم اكنون در مؤسسات آموزش عالي تحصيل مي‌كنند يا در آن‌ها ثبت‌نام كرده‌اند جالب توجه است.
داده‌هاي موجود درباره كشورهاي آمريكاي لاتين نشان مي‌دهد كه سطح كاربرد اينترنت عموماً در ميان دانش‌آموزان و دانشجويان بيش‌تر از كساني است كه مدرك دانشگاهي خود را دريافت كرده‌اند.
براي مثال، در سال ۲۰۰۹ در اروگوئه بيش‌تر از ۶۵ درصد از محصلان ابتدايي از اينترنت استفاده مي‌كردند و اين سهم بيش‌تر از سهم كاربرد دارندگان مدارك راهنمايي و بعد از راهنمايي در ميان مردم اروگوئه است.

اين وضعيت ناشي از اجراي پروژه Ceibal است كه طي آن دولت به تمام دانش‌آموزان و معلمان مدارس عمومي لپ‌تاپ رايگان قابل اتصال به اينترنت داد كه امكان اتصال آن لااقل در داخل مدارس فراهم بود.

در سال ۲۰۰۸ در برزيل حدود ۹۰ درصد از افرادي كه براي تحصيلات دانشگاهي و پس از راهنمايي ثبت نام كردند به اينترنت دسترسي داشتند و اين در حالي است كه ميزان كلي نفوذ اينترنت در اين كشور زير ۳۵ درصد باقي ماند.

شايد دليل بالا بودن سهم اينترنت افرادي كه هم‌اكنون در حال تحصيل در دانشگاه‌اند يا در دانشگاه‌ها ثبت‌نام كرده‌اند، دسترسي احتمالاً رايگان آن‌ها به اينترنت براي مطالعات‌شان باشد. در عين حال، احتمال اين كه دانش‌آموزان محتواي مرتبط و مفيد را در اينترنت بيابند بيش‌تر افراد ديگر است.

به علاوه، آنها در محيطي آموزشي قرار دارند كه به آنان در كسب مهارت‌هاي لازم براي استفاده از اينترنت كمك مي‌كند. مضاف بر اين، كمترين سطح نفوذ كاربران اينترنت در ميان كساني ديده مي‌شود كه در مدرسه تحصيل نمي‌كنند و صرفاً تحصيلات ابتدايي را به اتمام رسانده‌اند.

احتمال استفاده محصلان مدارس ابتدايي و راهنمايي از اينترنت بيش‌تر از كساني است كه به آن سطوح رسيده‌اند ولي ديگر شاغل به تحصيل نيستند. با اين فرض كه افراد به محض برخورداري از اينترنت ديگر كاربرد آن را كنار نمي‌گذارند، اين يافته تلويحاً نشان مي‌دهد كه محصلان فعلي مدارس و دانشگاه‌ها احتمالاً در آينده نيز كاربر اينترنت خواهند بود.

اين موضوع به نوبه خود نشان‌دهنده افزايش نفوذ اينترنت در آينده، به ويژه در كشورهايي است كه در صدد سوادآموزي به بخش عمده‌اي از جمعيت جوان خود هستند و مي‌خواهند نهادهاي آموزشي‌شان امكان دسترسي به اينترنت را براي دانش‌آموزان فراهم كنند.