ایتنا- آیا می‌دانید اگر مقدار یک تُن تلفن همراه را بازیافت کنیم، 300 گرم طلا می‌توان از آن برداشت کرد؟ اما اغلب کاربران موبایل، تلفن‌های قدیمی خود را یا روانه سطل آشغال می‌کنند یا در گوشه کمدها خاک می‌خورند.

فلزات کمیاب به مواد خامی اطلاق می‌شوند که بسیاری از کارکردهای تلفن همراه را میسر می‌سازند و مواد خام هر روز کمیاب‌تر و گران‌تر می‌شوند. واقعا چرا این طور است؟ مواد خام برای فن‌آوری‌های آینده باید از کجا تامین شوند؟


به گزارش ایتنا از ایسنا، بشر مدت‌ها در این خیال بود که این کره خاکی هر آنچه را که نیاز دارد به او ارزانی می‌بخشد. اما در حال حاضر مرزها و محدودیت‌ها دیده می‌شوند.

یکی از راه‌های تامین مواد خام، "بازیافت" است. برای مثال در یک تن تلفن همراه به میزان ۳۰۰ گرم طلا نهفته است. شرکت‌های استخراج معدن یک تن سنگ را برای یافتن یک گرم فلز کمیاب زیر و رو می‌کنند. اما بیشتر تلفن‌های همراه کهنه یا به بازارهای آفریقا و آمریکای‌ لاتین راه می‌یابند یا به سطل‌های زباله ریخته می‌شوند یا در کشوهای خانه‌ها جای می‌گیرند.

حتی آلمان هم که خود را قهرمان جهانی باز‌یافت می‌خواند در ایجاد یک سیستم جداسازی موثر برای دستگاه‌های سیار مشکلاتی دارد.

سایت دوچه وله در این رابطه نوشته است: بازیافت همه فلزات موجود در تلفن‌ همراه کماکان برای علم و صنعت امری بسیار دشوار است. ‌از ۳۵ فلزی که در تلفن همراه وجود دارند، تنها تعداد اندکی از آن‌ها را می‌توان با بازدهی مناسب بازیافت کرد. این قضیه نه تنها برای تلفن‌های همراه، بلکه برای لپ‌تاپ‌ها، تلویزیون و دستگاه‌های الکترونیکی دیگر نیز مصداق دارد.

رویای گردش مواد خام
گسترش استخراج در سطح جهان صد در صد چاره کار نیست. ابعاد اخلاقی این قضیه نیز مهم است. زیرا استخراج مواد خام تقریبا همیشه هزینه‌های سنگینی را برای انسان و محیط زیست در بر‌دارد.

معدن‌کاران اغلب تحت شرایط اسفناکی کار می‌کنند. در حالی‌که در کنگو کودکان سنگ معدن تانتال را که برای میکروخازن‌ها بسیار اهمیت دارد، از دل کوه بیرون می‌کشند، نیروهای شبه نظامی از سود‌های حاصل از تجارت تانتال برای تامین مالی جنگ‌هایشان بهره می‌برند. محیط زیست چین از پس‌مانده‌های شیمیایی که هنگام استخراج خاک‌های کمیاب به وجود می‌آیند رنج می‌برد.

به همین دلیل نهادهای پژوهشی در تلاش‌اند تا شرایط را برای "انقلاب بازیافت" محقق سازند. برای مثال در دانشگاه صنعتی هامبورگ، کرستین کوختا و تیم‌اش مشغول پژوهش درباره بازیافت فلز کمیاب "نئودیم" هستند.

او می‌گوید: رویای ما جامعه‌ای است که بتواند با مواد خام خودش تا مدت‌ها حیات خود را حفظ کند. ما نمی‌توانیم همچنان به مصرف‌گرایی خود ادامه داده و هر چه را که باقی می‌ماند دور بریزیم.

در هر حال از لحاظ نظری شاید بتوان ۸۰ درصد مواد به کار رفته در تلفن همراه را باز‌یافت کرد.