ایتنا- هر رایانه برای برقراری ارتباط با رایانه‌‌های میزبان باید دارای یک نشانی انحصاری باشد.

اینترنت، یک شبکه جهانی متشکل از رایانه‌‌های میزبان به هم متصل است که توسط یک سلسله پروتکل به یکدیگر متصل می‌‌شوند. هر رایانه برای برقراری ارتباط با رایانه‌‌های میزبان باید دارای یک نشانی انحصاری باشد.

این نشانی عبارت است از زنجیره‌‌ای پیچیده از اعداد و ارقام طولانی. این زنجیره اعداد توسط رایانه به سادگی درک می‌‌شود، اما کاربران جهت احراز هویت ترجیح می‌‌دهند روش ساده‌‌تری -نام دامنه- را انتخاب کنند و آن را به ذهن بسپارند.

می‌‌توان گفت نام‌‌های دامنه به نشانی‌‌های متنی برای یک محل در اینترنت اطلاق می‌‌شود که با نشانی‌های IP منطبق هستند. به عنوان مثال، نشانی IP سایت گوگل ۱۷۳.۱۹۴.۳۳.۱۰۴ است. برای دسترسی به این سایت، می‌توان این نشانی IP یا نام دامنه آن یعنی www.google.com را مورد استفاده قرار داد.

به گزارش <همکاران سیستم> هر نام‌‌ دامنه معمولاً از سه قسمت تشکیل می‌شود که به ترتیب، از چپ به راست عبارتند از:
۱-نام دامنه سطح سوم که صاحب نام، آن را به عنوان نام دامنه مشخص کننده خود برمی‌‌گزیند و معمولاً متشکل از نام یا حروف اول نام یا علامت تجاری او است؛ به گونه‌‌ای که کالا و خدمات تجاری یا غیر تجاری وی را از سایرین متمایز کند.

۲-نام دامنه سطح دوم که معرف ماهیت فعالیت صاحب دامنه است. به عنوان مثال، com معمولاً از سوی شرکت‌‌ها و مؤسسات تجاری، org توسط سازمان‌‌های غیر انتفاعی، net برای فراهم کنندگان شبکه اطلاع‌‌رسانی و edu توسط نهادهای آموزشی به عنوان نام دامنه انتخاب می‌‌شود.

۳-نام دامنه سطح عالی که اغلب شامل کد کشورهاست. به عنوان مثال ir کد ایران و fr کد کشور فرانسه است. در برخی نام‌‌های دامنه، این قسمت دیده نمی‌‌شود.

و در آخر اینکه نام دامنه دارای دو وظیفه اصلی است: نخست، تعیین نشانی سایت و تسهیل برقراری ارتباط در شبکه و دوم، متمایز کردن منشأ و کیفیت کسب و کار یا کالاها یا خدمات دارنده نام دامنه از سایر رقبا.

منبع: روزنامه ایران