ایتنا- باورکنید اینطور نیست با ورود هر امکان جدید بساط فسق و فجور خود را تیار کنند! ماهم دغدغه اخلاق داریم.

پریسا سجادی - این روزها دلواپسان گسترش اینترنت پرسرعت جوری پرچم دفاع از اخلاقیات و نگرانی از خدشه دار شدن شئون اخلاقی را بالای سر گرفته‌اند که انگار باقی مردم دورخیز کرده‌اند که با ورود هر امکان جدید بساط فسق و فجور خود را تیار کنند.
خیر! باورکنید اینگونه نیست ! ماهم دغدغه اخلاق داریم.

قطعا با وجود دسترسی به اینترنت پرسرعت روی موبایل، اکثر خانواده‌‌های ایرانی این نگران برایشان پیش می‌آید که از طریق این بستر امکان دسترسی کودکان و نوجوانان به محتوای غیراخلاقی فراهم می‌شود و باید روش‌هایی برای تامین امنیت فرزندانشان در مواجهه با این ناهنجاری‌ها داشته باشند.

حتی اگر برخی خانواده‌ها چنین نگرانی هم نداشته باشند، نهادهای فرهنگی موظفند که با اطلاع‌رسانی در این خصوص به خانواده‌ها هشدار بدهند و همچنین راهکارهایی برای نظارت بر نحوه حضور فرزندان در فضای مجازی ارایه بدهند.

اما میان دغدغه ملت و دغدغه سیاستگزاران کشور، تفاوت از زمین تا آسمان است.

تجربه نشان داده که واگذاری نظارت بر امور اخلاقی و امنیتی به نهادهای حاکمیتی کار را به جایی می‌رساند که در تنگنای به وجود آمده امکان جولان به کل از بین می‌رود.

نمونه‌اش هم اعمال روش فیلترینگ فعلی؛ شرایطی ایجاد شده که از والدین و فرزندان و پژوهشگران گرفته تا جویندگان محتوای مجرمانه همگی با فیلترشکن‌ها از سد فیلترینگ حکومتی عبور می‌کنند که به مقصودشان برسند.

به همین دلیل است که کاربران علاوه بر دغدغه بروز ناهنجاری در دنیای بی مرز مجازی، نگران اعمال سیاست‌های محدود کننده‌ای هستند که چنان عرصه را بر همه تنگ می‌کند که شکستن سد قانونی به روالی منطقی تبدیل می‌شود و قبح آن به کل می‌ریزد.

این گونه است که با وجود ممنوعیت قانونی کمترکسی نسبت به استفاده از فیلتر شکن‌ها، احساس مجرمیت دارد. این مقدمه به این نتیجه منطقی ختم می‌شود که ضروری است سیاستگزاران در دایره باید و نباید‌هایشان بازنگری کنند و خطوط قرمز را در مرزهایی بکشند که با امور جاری مردم در تضاد نباشد.

البته وقتی برخی مسوولان معتقدند که « نگوییم مردم خودشان خوب را از بد تشخیص می‌دهند، نگوییم مردم خودشان این را انتخاب کرده‌اند، جامعه باید احساس تکلیف کند و بداند که شاید تمیز خوب از بد برای مردم آسان نباشد.» به کل تمامی ‌این چیدمان‌های منطقی را باید به دور بریزیم و کر و کور لال منتظر بمانیم که مسوولان چه تدبیری برایمان می‌اندیشند!