ایتنا- شرکت مخابرات بنا به اذعان همیشگی مسئولان این شرکت زیان‌ده شده و توان جبران هزینه‌های خود را ندارد.

کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات به تازگی بندهای جدید در خصوص تعرفه تلفن ثابت تصویب کرده که خود بخش کوچکی از طرح بزرگتر این کمیسیون و وزارت ارتباطات برای تأمین هزینه های سوء مدیریت و انحصار در شرکت مخابرات ایران از جیب مشترکان است. شاهکار این بندها، نکته‌ای است که باید یکی از عجایب بزرگ در جهان نام بگیرد.


به گزارش ایتنا از تابناک، در یکی دو هفته اخیر، مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات، که با همکاری وزارت ارتباطات و همراهی مسئولان این وزارت خانه با شرکت مخابرات ایران تنظیم شده، منجر به بحث و جدل های زیادی در سطح افکار عمومی و رسانه‌های کشور شده است؛ مصوبه‌ای که نقدهای زیادی به آن وارد است و احتمالا راهکار و نقشه وزارت خانه برای نجات شرکت مخابرات است.

این مصوبه سرانجام پس از چالش های بسیار شرکت مخابرات با دولت‌های مختلف، مقرر کرده است که تعرفه تلفن ثابت از ۳۰ به ۴۵ ریال افزایش پیدا کند. همچنین کمیسیون تنظیم مقررات با افزایش قیمت راه اندازی هر خط تلفن ثابت از ۵۰ هزار تومان به ۲۰۰ هزار تومان موافقت کرد؛ به این شکل که مشترک ۱۰۰ هزار تومان از آن را در زمان ثبت ‌نام و دریافت خط و بقیه را در ۳۶ ماه و اقساطی پرداخت کند.

همه اینها در حالی است که شرکت مخابرات ایران، در سالیان گذشته به دلیل عدم توان خود برای رقابت در عرصه خدمات رسانی و به رغم داشتن بخش مهمی از انحصار در این حوزه، از پس هزینه‌های خود برنیامده و همواره به دنبال آن بوده است، با اعمال فشارهای غیر قانونی، دولت را مجبور به تن دادن به خواسته‌های خود مبنی بر پوشش هزینه‌ها از جیب مشتریان کند.

اما باید گفت که هیچ یک از این‌ها در حال حاضر واجد اهمیت نیست. مهم‌ترین نکته در خصوص این چالش‌ها و جنجال‌ها مربوط به بندی در مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات است که بر اساس آن مشترکان تلفن همراه ـ چه بخواهند و چه نخواهند ـ باید ماهیانه یک مبلغ مشخص را به جیب مخابرات بریزند.

بر این اساس که در مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات ردیفی به "حداقل مکالمه" اختصاص یافته که طبق آن مشترکان شهری و روستایی باید به ترتیب حداقل ۳۳۰ و ۲۰۰ دقیقه مکالمه در هر دوره صورتحساب داشته باشند؛ معنی دیگر این بند آن است که مشترکان به هیچ وجه فیش تلفن صفر نخواهند داشت و چه از تلفن ثابت خود استفاده کنند و چه نکنند، باید دست کم مابه‌ازای نقدی ۳۳۰ دقیقه ـ برای مشترکان شهری ـ و ۲۲۰ دقیقه مکالمه ـ برای مشترکان روستایی ـ را تقدیم به شرکت مخابرات کنند.

توجیه این ماجرا اما چیست؟ اینکه هزینه‌های نگهداری خطوط بلااستفاده برای مخابرات زیاد است و در نتیجه مخابرات باید مشترکان را مجبور به استفاده از خط تلفن ثابت کند تا هزینه های خود را پوشش دهد. وزارت ارتباطات با همکاری شرکت مخابرات اکنون کاری کرده که نمونه چنین شاهکاری را در هیچ جای دنیا نمی‌توان سراغ گرفت!

چرا مخابرات را ورشکسته اعلام نمی کنید؟
سوی دیگر این ماجرا به این نکته می‌رسد که شرکت مخابرات بنا به اذعان همیشگی مسئولان این شرکت زیان‌ده شده و توان جبران هزینه‌های خود را ندارد. البته دلیل این امر از نظر مسئولان این شرکت، هزینه‌های بالای زیرساخت‌ها و نگهداری آنها در برابر تعرفه کم خدمات است. این موضوع برای چندین سال پیاپی و از زمان واگذاری این شرکت به بخش خصوصی همواره تکرار شده است.

پرسش این است که چرا دولت و مسئولان مخابرات این شرکت را ورشکسته اعلام نمی‌کنند؟ در تمام اقتصادهای پویا و مبتنی بر اصل خصوصی سازی و خصوصی محوری، چنانچه یک شرکت و یک نهاد نتواند از پس هزینه‌های خود برآید اعلام ورشکستگی کرده و یا شرکت‌های خصوصی دیگر اقدام به خرید دیون و بدهی‌های آن می‌کنند تا بار دیگر آن را زنده کنند. نمونه‌های یک چنین اقداماتی را بارها و به وفور می توان در اقتصادهای برتر دنیا جستجو کرد.

مسلم است که شرکت مخابرات ایران به رغم داشتن انحصاری چندین و چند ساله در حوزه ارتباطات زیرساختی، نتوانسته است بدان گونه که باید به مشترکان خدمات رسانی کرده و با نوآوری و بروزرسانی ساختاری و ایده ای خود مشکلات عدیده اش را پشت سر بگذارد.

سؤال این است که چرا دولت پای خود را به کلی از مخابرات بیرون نمی‌کشد و این نهاد را به شرکت‌های خصوصی کارآمد و سرمایه گذراران توانمند و صاحب ایده این بخش واگذار نمی‌کند که شاهد یک چنین عجایبی در ایران نباشیم؟

اما پرسش مهم‌تری که مسئولان این شرکت و البته مسئولان وزارت ارتباطات و در رأس همه آنها محمود واعظی باید به آن پاسخ دهند، این است که چرا مشترکان باید عملا هزینه ای را پرداخت کنند که بابت آن هیچ امکانات و خدماتی دریافت نکرده اند. ایده تعیین کف مکالمه برای مشترکان از کجا نشأت گرفته است و طراحان آن از کدام کشور و نهاد الگوبرداری کرده‌اند؟

منبع: تابناک