ايتنا - زمینی سراسر آب و بدون خشکی

هنگامی که زمین اقیانوسی از مواد مذاب بود، بخار آب و گازها به جوّ آن فرار کردند. بنجامین جانسون (استادیار گروه زمین‌شناسی در دانشگاه آیوا) می‌گوید: «پس از آن که هوا به‌اندازهٔ کافی خنک شد، این میزان آب از جوّ زمین باریدن گرفت». وی می‌گوید: «ما واقعاً نمی‌توانیم بگوییم که منبع آب از کجاست؛ اما منبع آن هرچه که بوده باشد، حدس می‌زنیم وقتی منبع اقیانوس مواد مذاب هنوز وجود داشته، آب حضور داشته است».

به گزارش ایتنا و به نقل از Livescience، جانسون و همکارش در مطالعه‌ای جدید، منطقه‌ای از استرالیا را مورد مطالعه قرار دادند. آنها می‌گویند مناظر سنگلاخی آنجا، یک سامانهٔ هیدروترمال با قدمت ۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون سال را در خود حفظ کرده است.

اما نسخه‌های مختلف یا همان ایزوتوپ‌های اکسیژن در بستر دریا وجود دارند و رابطهٔ میان این ایزوتوپ‌ها با گذشت زمان، توانست دانشمندان را در رمزگشایی از تغییرات اقیانوس باستانی زمین یاری دهد.

دانشمندان با تحلیل بیش از یکصد نمونهٔ رسوبی، چیزی غیرمنتظره کشف کردند. آنها دریافتند که ۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون سال پیش، میزان ایزوتوپ اکسیژن-۱۸ در اقیانوس‌ها بیشتر از اکسیژن-۱۶ بوده است (گفتنی است که اکسیژن-۱۶ در اقیانوس‌های امروزی بسیار معمول است). مدل‌های رایانه‌ای آنها نشان می‌داد كه در مقیاس جهانی، توده‌های قاره‌ای، اكسیژن-۱۸ را از اقیانوس‌ها بیرون می‌کشیدند. در غیاب قاره‌ها، اقیانوس‌ها اکسیژن-۱۸ بیشتری در خود داشتند. این بررسی نشان داد که نسبت این دو ایزوتوپ اکسیژن، بیانگر این واقعیت است که در آن زمان، هیچ قاره وجود نداشته است.

آقای جانسون اشاره می‌کند که سایر پژوهشگران نیز پیش‌تر ابراز داشته بودند كه زمین زمانی سرتاسر اقیانوس بوده است. با این وجود، توافق چندانی در مورد میزان قابل‌مشاهدهٔ پوستهٔ زمین در بالای سطح دریا وجود نداشته است. اما این کشف جدید شواهدی ژئوشیمیایی پیرامون وجود زمین‌هایی بالاتر از سطح دریا برای دانشمندان فراهم کرده است.