ایتنا - هرچقدر ضریب هوش شما بالا باشد، به احتمال زیاد در دام شیوه‌های ثابت فکر کردن خواهید افتاد.

گرانت، نویسنده کتاب‌های پرفروشی چون «نوآوران» و «بگیر و ببخش»، با کتاب جدیدی به بازار آمده است که بیل گیتس، بنیان‌گذار شرکت مایکروسافت، آن را اثری «خواندنی» توصیف کرده است. این روانکاو و استاد دانشکده معروف وارتون در دانشگاه پنسیلوانیا؛ جایی که سرمایه‌داران معروفی چون ایلان ماسک، دونالد ترامپ و وارن بافت در آن درس خوانده‌اند، با این کتاب بسیاری از پیش‌فرض‌های ما را در دانش و معرفت زیر سوال می‌برد. کتاب ترکیبی از داستان‌های واقعی جذاب و تحقیق‌ها در حوزه روانکاوی است.

«دوباره فکر کن...» کتابی درباره قدرت بازبینی در باورهای ثابت، فرهنگ آموختن مداوم و فروتنی در شناخت است. حتی اگر شما استاد برجسته دانشگاه هاروارد هستید، به احتمال زیاد بسیاری چیزها را نمی‌دانید و باید همیشه به دنبال دانستن و تجدیدنظر در دانش و مواضع خود باشید. هرچقدر ضریب هوش شما بالا باشد، به احتمال زیاد در دام شیوه‌های ثابت فکر کردن و نگاه کردن به پدیده‌ها خواهید ماند که از نظر نویسنده بسیار خطرناک است.

ظاهر این حرف‌ها ساده است، اما در عمل چیزهای زیادی را تغییر می‌دهد. گرانت به داستان موفقیت تجاری تحسین‌برانگیز گوشی هوشمند «آیفون» و شکست «بلک بری» که روزگاری تلفن محبوب ستاره‌ها و روسای جمهور قدرتمند دنیا بود، می‌پردازد. مایک لازاردیس، مهندس باهوش و بنیان‌گذار شرکت بلک بری، جهان ارتباطات و گوشی‌های همراه را متحول ساخت، اما با پیش‌فرض‌ها و داوری‌های مطلق، تاثیرات آیفون بر بازار گوشی‌های همراه را دست‌کم می‌گرفت. او اصرار داشت که مصرف‌کنندگان دوستدار صفحه‌کلید گوشی‌های «بلک بری»‌اند تا صفحه لمسی «آیفون».

گرانت می‌گوید: «مایک لازاردیس به دام اعتمادبه‌نفس بیش از حد به دانسته‌های خود افتاده بود. او خیلی به این محصول موفقش افتخار می‌کرد و بیش از حد به آن اعتقاد پیدا کرده بود.» برعکس، استیو جابز که بارها گفته بود شرکتش میلی برای ورود به بازار گوشی‌های هوشمند ندارد و فکر می‌کرد که آیفون نقطه پایان بر عمر دستگاه پخش موسیقی «آی پاد» که بسیار آن را دوست داشت، می‌گذارد. اما، او پس از دو سال مقاومت به حرف مهندسانش گوش داد و بالاخره در سال ۲۰۰۷ نخستین گوشی آیفون را روانه بازار کرد.

گرانت بارها نشان می‌دهد که فکر جدید محصول روش‌ها و دانسته‌های پیشین و ثابت نیست. ما برای تغییر و نوآوری، به آنچه می‌دانیم باید شک کنیم و اعتقادهای خود را مورد پرسش و بازبینی مداوم قرار دهیم. به همین دلیل، او اعتقاد دارد که ما به دانش و پدیده‌ها همانند یک «دانشمند» نگاه کنیم تا یک «مبلغ» و «سیاستمدار». دانشمند همیشه به دانسته‌های خود به عنوان «نظریه»‌هایی نگاه می‌کند که امکان ابطالشان وجود دارد. در حالی که مبلغان و سیاستمداران بر اعتقادهای ثابت خود پافشاری می‌کنند.