این سیستم برای بیمار امکان شکل‌دهی جملات کامل را فراهم آورد، ولی فرایند آن سریع نبود. در واقع، بیان هر کاراکتر یک دقیقه و یک جمله حدود 30 دقیقه طول کشید.

یک مرد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) – که موجب از دست رفتن کنترل عضلانی می‌شود که، از جمله، منجر به ناتوانی در ارتباط برقرار کردن می‌شود – به کمک یک ایمپلنت نورولوژیکی مجدداٌ قادر به «حرف زدن» شده است. برخی از افراد مبتلا به این بیماری (که با عنوان بیماری لو گهریگ نیز شناخته می‌شود) قادر به ارتباط برقرار کردن غیرکلامی از طریق حرکت‌های چشم بوده‌اند، مثلا انتخاب پاسخ‌های بله یا نه یا هجی کردن کلمات با یک دوربین دنبال‌کننده حرکات چشم. با این حال، وقتی این بیماری شدت بگیرد، حتی حرکت خفیف چشم ممکن است ناممکن شود و روش‌های اخیرالذکر بی‌فایده شوند.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از اسلش‌گیر، در حالی که یک ایمپلنت مغزی، که به بیمارانی کنترل ضروری بر عضلاتشان ندارد یا از یک دستگاه تنفس مصنوعی استفاده می‌کنند کمک می‌کند تا سطحی از بیان را حفظ کنند که می‌تواند برای تحقیقات و برای سلامت کلی بیمار مفید واقع شود، ولی نکات اخلاقی بسیاری نیز وجود دارد که باید در نظر گرفته شوند. به عنوان مثال، اگر یک بیمار به جراحی رضایت دهد ولی سپس توانائیش برای ارتباط برقرار کردن را از دست بدهد، وی نمی‌تواند دیگران را از تغییر تصمیمش مطلع کند. یک دغدغه دیگر این است که، به خاطر محدودیت‌های این ایمپلنت، بحث‌های پیچیده (همچون مراقبت‌های انتهای عمر) کم و بیش ناممکن می‌شوند.