با اینکه حقایق بسیار جالبی راجع به منظومه شمسی وجود دارد، ما آنها را در هشت مورد خلاصه کرده‌ایم.

منظومه شمسی شامل خورشید و هر چیزی است که به دور آن می‌چرخد؛ مانند هشت سیاره که آنها را از دوران دبستان می‌شناسیم. اما سیارات اصلی، به همان اندازه که متنوع و جذاب‌اند، تازه آغاز راه هستند. همسایگان زمین در فضا عبارتند از دنباله‌دارها، سیارک‌ها، سیارات کوتوله، قمرهای مرموز و مجموعه‌ای از پدیده‌های عجیب و غریب که به قدری شگفت‌آور هستند که توضیح‌شان دشوار است.
 
۱. منظومه شمسی، خیلی خیلی بزرگ است
به گزارش ایتنا، فضاپیمای وویجر ۱ ناسا در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد. بیش از سه دهه بعد و در سال ۲۰۱۲، نخستین شیء ساخت بشر بود که با عبور از لبه هلیوسفر وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد. لبه هلیوسفر، مرزی است که بیشتر ذرات رانده‌شده در آن قرار دارند و اثر میدان‌های مغناطیسی خورشید در از آن رو به صفر می‌رود.
 
اما به گفته ناسا، اگر منظومه شمسی را، خورشید و هر چیزی که در درجه نخست به دور خورشید می‌چرخد قلمداد کنیم، وویجر ۱ همچنان در محدوده منظومه شمسی باقی می‌ماند و ۱۴ هزار تا ۲۸ هزار سال دیگر از ابر اورت خارج خواهد شد.
 
۲. مریخ دارای آتشفشانی بزرگتر از کل ایالت هاوایی است
 المپوس بزرگترین آتشفشانی است که تاکنون در منظومه شمسی کشف شده است. با این که مریخ اکنون خاموش و ساکت به نظر می‌رسد، اما زمانی آتشفشان‌هایی غول‌پیکر بر سطح این سیاره تسلط داشتند. المپوس با ۶۰۲ کیلومتر پهنا، از لحاظ عرض با ایالت آریزونا قابل مقایسه است. ارتفاع آن ۲۵ کیلومتر یا سه برابر ارتفاع اورست، بلندترین کوه روی زمین است. المپوس از نظر حجم نیز طبق گفته ناسا ۱۰۰ برابر بزرگترین آتشفشان زمین است که در هاوایی قرار دارد.
 
دانشمندان می‌گویند دلیل اینکه آتشفشان‌های مریخ می‌توانند تا چنین اندازه عظیمی رشد کنند این است که گرانش در آنجا بسیار ضعیف‌تر از زمین است.
 
۳. همه جا را آب فرا گرفته
 آب به شکل یخ در سراسر منظومه شمسی وجود دارد. این تصویر نشان می‌دهد که مریخ با دریاچه‌های آب چه شکل و شمایلی می‌تواند داشته باشد. زمانی آب در فضا یک ماده کمیاب به حساب می‌آمد. در واقع، یخ آب در سرتاسر منظومه شمسی وجود دارد و جزء مشترک دنباله‌دارها و سیارک‌ها است.
 
آب را می‌توان به صورت یخ در دهانه‌های سایه‌دار دائمی روی عطارد و ماه یافت، اگرچه نمی‌دانیم که آیا این آب برای سکونتگاه‌های انسانی احتمالی در آن مکان‌ها کافی خواهد بود یا نه. مریخ همچنین در قطب‌های خود دارای یخ است و احتمالاً زیرگرد و غبار سطحی آن نیز مملو از یخ است. حتی اجرام کوچکتر در منظومه شمسی نیز یخ دارند: قمر زحل، انسلادوس، و سیاره کوتوله سرس و غیره.
 
دانشمندان ناسا بر این باورند که قمر مشتری با نام اروپا، محتمل‌ترین نامزد شناخته شده برای حیات فرازمینی است؛ زیرا برخلاف تمام انتظارات، احتمالاً در زیر سطح ترک‌خورده و یخ‌زده آن آب مایع وجود دارد. اروپا که بسیار کوچکتر از زمین است، ممکن است میزبان اقیانوسی عمیق باشد که محققان پیشنهاد می‌کنند دو برابر مجموع تمام اقیانوس‌های زمین آب داشته باشد.
 
اما می‌دانیم که همه این یخ‌ها یکسان نیستند. برای مثال، بررسی دقیق و نزدیک دنباله‌دار 67P/Churyumov–Gerasimenko توسط فضاپیمای روزتا از آژانس فضایی اروپا، نوع متفاوتی از یخ‌های آبی را نسبت به نوع موجود در زمین نشان می‌داد.
 
۴. اجرام حلقه‌دار بسیار رایج‌تر از آن چیزی هستند که ما فکر می‌کنیم
 زحل تنها جسمی در منظومه شمسی نیست که حلقه دارد. از زمان اختراع تلسکوپ‌ها در دهه ۱۶۰۰ میلادی، ما با حلقه‌های زحل آشنا شده‌ایم، اما برای دیدن موارد بیشتر، فضاپیماها و تلسکوپ‌های قدرتمندتری در طی ۵۰ سال گذشته ساخته شده‌اند.
 
اکنون می‌دانیم که هر سیاره در منظومه شمسی بیرونی (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) دارای یک منظومه حلقه‌ای است. اما حلقه‌ها از سیاره‌ای به سیاره دیگر متفاوت‌اند: حلقه‌های تماشایی زحل از یخ آب شده‌اند، درحالیکه حلقه‌های سیارات دیگر احتمالاً از ذرات سنگی و غبار ساخته شده‌اند.
 
حلقه‌ها به سیارات محدود نمی‌شوند. به عنوان مثال، ستاره‌شناسان در سال ۲۰۱۴، حلقه‌هایی را در اطراف سیارک چاریکلو (Chariklo) کشف کردند.