ایتنا - جهان آغاز و پایانی ندارد؛ بلکه در جهت آینده، منبسط و در جهت گذشته منقبض می­‌شود.

نظریه‌ای علمی که تلاش می‌کند هستی پیش از مه‌بانگ را توضیح دهد، ممکن است یک نقص جدی داشته باشد.

برخی از نظریه‌پردازان، این نظریه را پیشنهاد کرده‌­ بودند که عالم در جریان چرخه‌­هایی بی‌پایان، منبسط و منقبض می‌­شود. این به معنای آن است که جهان آغاز و پایانی ندارد؛ بلکه در جهت آینده، منبسط و در جهت گذشته منقبض می­‌شود.

این نظریه جذاب است، زیرا متضمن این است که زمان به داشتن نقطه «آغازین» نیازی ندارد، اما از طرفی، پژوهش­‌های جدید نشان می­‌دهند که این مدل از عالم «جهش‌کننده» ممکن است دقیق نباشد.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت فارسی، پروفسور ویل کینی، فیزیکدان دانشکده هنر و علوم دانشگاه بوفالو، می‌گوید: «افرادی نظریه جهش بزرگ جهان را مطرح می­‌کنند تا عالم را در جهت گذشته نامحدود و بدون آغاز نشان دهند ولی ما نشان داده­‌ایم که یکی از جدیدترین انواع این مدل‌ها، به ‌خوبی کار نمی‌کند.»

«در نوع جدیدی از این مدل که به مشکلات آنتروپی می‌پردازد مشخص شده است که حتی اگر عالم چرخه‌ای باشد، باز هم باید یک نقطه آغاز داشته باشد.»

پروفسور کینی پیشنهاد می‌کند به جای صحبت از جهانی که منبسط و منقبض می‌شود، باید بگوییم که عالم اولیه، یک دوره‌ انبساط سریع از یک تکینگی داشت که پس از آن دوره، مه‌بانگ رخ داد. مه‌بانگ هم عناصر اولیه‌ای را تشکیل داد که سازنده کهکشان‌ها، ستاره‌ها و سیارات بودند.

این نظریه با عنوان «تورم کیهانی» شناخته می‌شود که اگرچه نظریه‌­ای پیشرو است، آنچه را که پیش از تکینگی اتفاق افتاد و شرایط تحقق آن را توضیح نمی‌­دهد.