ايتنا - تلسکوپ فضایی هابل سیاهچاله‌ای را رصد کرده که در حال بلعیدن یک ستاره است

تلسکوپ فضایی هابل سیاهچاله‌ای را رصد کرده که در حال بلعیدن یک ستاره است

ایتنا - تلسکوپ فضایی هابل ناسا نمی‌تواند این فرایند را حین رخ دادن آن مشاهده کند، چرا که این نمونه تازه تقریبا ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.

ستاره‌شناسان مشاهده کرده‌اند که سیاه‌چاله‌ای، یک ستاره‌ را به شکل «دونات» پاره‌پاره می‌کند و سپس آن را می‌بلعد.

این فرایند یکی از پرآشوب‌ترین و شدیدترین فرایندها در گیتی است: وقتی ستاره‌ای خیلی به سیاه‌چاله‌ای نزدیک می‌شود، سیاهچاله آن را پاره‌پاره می‌کند، ستاره را می‌بلعد، اما پرتو و تابش نیز می‌پراکند. این با نام «رخداد اختلال کشندی» شناخته می‌شود.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل برای ثبت لحظات پایانی ستاره هنگام بلعیده شدن آن، این فرایند را در زمان وقوع آن مشاهده کرده‌اند.

محققان امیدوارند از این رصد‌ها و موارد مشابه آن برای درک بهتر این موضوع استفاده کنند که حین سقوط یک ستاره درون حفره بی‌انتها و پاره‌پاره شدن آن به این صورت، چه رخ می‌دهد.

تلسکوپ فضایی هابل ناسا نمی‌تواند این فرایند را حین رخ دادن آن مشاهده کند، چرا که این نمونه تازه تقریبا ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. اما آن‌ها می‌توانند وقتی که این اتفاق رخ داد، نوری را که بیرون داده شده است، مشاهده کنند و آن نور را برای سرنخ‌هایی درباره اینکه چه اتفاقی برای ستاره می‌افتد، بررسی کنند.

پژوهشگران نمونه‌های بسیاری از این دست رخدادهای اختلال کشندی را پیرامون سیاهچاله‌ها مشاهده‌ کرده‌اند. حدود ۱۰۰ مورد از آن‌ها در سراسر فضا و با استفاده از انواع تلسکوپ‌های مختلف ثبت شده است.

اما مشاهده این رویدادهای کشندی با استفاده از نور فرابنفش، مانند مطالعه اخیر، بسیار نامعمول‌تر است. و چنین نوری سودمند است، زیرا می‌تواند آنچه بر سر بقایا و آوار به‌جامانده می‌آید، توضیح دهد و اطلاعاتی درباره سیاه‌چاله‌ای که آن بقایا را بیرون داده است، بدهد.

ستاره‌شناسان می‌پندارند که نوری که در حال مشاهده آنند، از یک حلقه گاز بسیار درخشان و دونات‌شکل ناشی می‌شود که زمانی آن ستاره را تشکیل می‌داد. این ناحیه، به وسعت منظومه شمسی ما است که به دور سیاهچاله‌ای در مرکز آن می‌گردد.

پیتر ماکسیم، از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان، در اظهاراتی گفت: «ما به جایی در لبه آن دونات نگاه می‌کنیم. ما یک باد ستاره‌ای از سیاهچاله را می‌بینیم که سطح آن را فرا می‌گیرد و با سرعت ۲۰ میلیون مایل (حدود ۳۲ میلیون کیلومتر) بر ساعت (سه درصد سرعت نور) به سوی ما پرتاب می‌شود.»

«ما واقعا همچنان داریم سعی می‌کنیم این رویداد را درک کنیم. ستاره‌ای را پاره‌پاره می‌‌کنید و سپس این ستاره، ماده‌ای دارد که به سیاهچاله راه می‌یابد. و از این رو مدل‌هایی دارید که فکر می‌کنید می‌دانید چه اتفاقی می‌افتد، و سپس چیزی را در اختیار دارید که واقعا می‌بینید.»

«این مکان هیجان‌انگیزی برای دانشمندان است: درست در مرز شناخته‌ها و ناشناخته‌ها.»