ایتنا - پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که قمرهایی به اندازه زمین، پیرامون سیارات سرگردان شبیه به مشتری، ممکن است آب مایع داشته باشند.

بر اساس یک مطالعه جدید، قمرهای پیرامون سیارات سرگردان که در فضا معلق‌‌اند، ممکن است برای مدت زمانی کافی، تا اینکه امکان پیدایش حیات در آن‌ها فراهم شود، آب مایع کافی در خود داشته باشند.

پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که قمرهایی به اندازه زمین، پیرامون سیارات سرگردان شبیه به مشتری، ممکن است آب مایع داشته باشند.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، دانشمندان، از جمله دانشمندان «اکسلنتز اوریجینز» در آلمان، گمانه‌زنی کردند که میزان آب در چنین «قمرهای فراخورشیدی» برای فعال کردن فرآیندهای شیمیایی که می‌تواند به حیات منجر شوند، کافی است.

پژوهش جدید که اخیرا در مجله «اینترنشنال آستروبایولوژی» منتشر شده است، دریافته است که کشش گرانشی بین چنین قمری و سیاره‌ای سرگردان می‌تواند برای گرم کردن آن قمر کافی باشد تا آب مایع را به مدت کافی تا زمان پیدایش حیات حفظ کند.

ستاره‌شناسان، از جمله جولیا روچتی، می‌گویند برخی از این قمرهای فراخورشیدی که به دور سیارات سرگردان می‌گردند، می‌توانند به مدت بیش از یک میلیارد سال گرم بمانند.





سیارات معلق آزاد می‌توانند در چند میلیون سال نخست ایجاد یک منظومه شمسی اولیه در نتیجه پراکندگی چنین اجرام آسمانی شکل بگیرند.

بررسی‌های پیشین نشان می‌دهد که این اجرام منزوی بدون ستاره، می‌توانند قمرهای بیرونی را پس از بیرون‌ رانده شدن از منظومه‌های سیاره‌ای خود، حفظ کنند.

محققان می‌گویند زیست‌پذیری و پایداری در این سامانه‌های سیاره-قمری سرگردان، ممکن است بر خلاف زمین، ناشی از خورشید یعنی ستاره‌شان نباشد. 

در مقابل، آن‌ها توضیح می‌دهند که کشش گرانشی چنین سیاره‌ معلق و آزادی که به طور مداوم بر قمر بیرونی آن وجود دارد، ممکن است تغییر شکل داده و سبب اصطکاک شود و گرمای کافی برای حفظ آب مایع ایجاد کند.

با این حال، آن‌ها می‌گویند برای به دام انداختن گرمای تولیدشده‌ای که چنین اصطکاک کشندی ایجاد می‌کند، به «جوهای عظیم» نیاز است تا این قمرها قابل سکونت شوند.

دانشمندان در مقاله اخیر جدید نوشتند: «ساز و کار گرمایش کشندی و وجود جوی با عمق اپتیکی [یا اصطلاحا ضخامت نوری] نسبتا بالا، ممکن است پشتبیان تشکیل و حفظ اقیانوس‌های آب مایع در سطح این قمرها باشد.»

دانشمندان می‌گویند هنگامی که شرایط مساعد برای آب مایع ایجاد می‌شود، چرخه‌های موضعی مرطوب-خشک، مانند تبخیر و میعان می‌تواند پیچیدگی شیمیایی ایجاد کند تا تجمع مولکول‌ها و پلیمریزاسیون مولکول‌های پیش‌ساز حیات مانند آر‌اِن‌اِی را افزایش دهد.

پژوهشگران بر اساس یافته‌های این مطالعه می‌گویند قمرهایی به اندازه زمین با اتمسفرهای متراکم شبیه به زهره که در مدارهایی نزدیک، به دور «سیاره‌های تنهای» خود می‌گردند، می‌توانند «گزینه‌‌های جالبی» برای سیارات زیست‌پذیر باشند.

سیارات سرگردان یا سیاره بی‌ستاره، به توده‌های سیاره‌ای گفته می‌شود که مستقیما به دور مرکز کهکشان‌ها می‌گردند و ستاره‌ای مخصوص به خود ندارند.