ایتنا - محققان بر این باورند که توانایی ایجاد شبیه‌سازی‌های باورپذیر از رفتار انسان در این متاورس می‌تواند به کاربرد آن در برخی فضاهای مجازی از جمله قدرت‌بخشی به شخصیت‌های غیرقابل بازی کردن منجر شود.

پژوهشگران در گوگل و استنفورد از ChatGPT برای خلق شخصیت‌های انسان‌مانندی استفاده کرده‌اند که در دنیایی محدود و شبیه‌بازی ویدیویی به نام اسمال‌ویل (Smallville) زندگی می‌کنند و با هم تعامل دارند. اسمال‌ویل دارای 25 کاراکتر با شخصیت‌های از پیش‌بارگذاری شده است که از خواب بیدار می‌شوند، می‌خوابند، صبحانه درست می‌کنند، با یکدیگر تعامل می‌کنند و در مهمانی‌های یکدیگر شرکت می‌کنند تا سعی کنند تا حد امکان از رفتار انسان تقلید کنند. یکی از ناظران مشهور روندهای هوش‌مصنوعی این طرح آزمایشی را به نسخه اولیه Westworld تشبیه کرده است، اگرچه این آزمایش بیشتر شبیه یک نسخه نمایشی (دموی) بازی ویدیویی است که در آن اقدامات و گفتگوهای شخصیت‌ها توسط هوش مصنوعی تولید می‌شود.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از وایس، این محققان یک پاراگراف به ازای هر کاراکتر را در ChatGPT وارد کردند و شغل، رابطه آنها با سایر عامل‌ها و خاطراتی که دارند را توصیف کردند و سپس شبیه‌سازی را آغاز کردند؛ آنها نام «شبیه‌سازی تعاملی رفتار انسانی» را برای این پروزه انتخاب کردند.
 
این کاراکترها، یا عامل‌های مولد، به طور قابل توجهی قادر به بازیابی اطلاعات از «حافظه» خود هستند که سوابق جامعی از تجربیات عامل است. این عامل‌ها می‌توانند محیط خود را درک کنند و سپس از خاطرات خود برای تعیین یک عمل استفاده کنند. این عامل‌ها همچنین قادر به اندیشیدن هستند که برایشان این امکان را فراهم می‌آورد که ذهنیت‌های جدید و طرح‌های بلندمدت ایجاد کنند. محققان پس از مدتی اجرای شبیه‌سازی با هر شخصیت «مصاحبه» کردند و دریافتند که برخی از آنها برای خودشان شغل و علایق سیاسی فراهم کرده بودند.
 
به عنوان مثال، سام (Sam)، به عنوان یکی از کاراکترهای اسمال‌ویل، پس از «سال‌ها مشغولیت در سیاست‌های محلی»، تصمیم گرفت برای شهرداری شهر نامزد شود. سام به سایر عامل‌های هوش مصنوعی درباره طرح و برنامه‌های خود توضیح داد و محققان چگونگی انتشار این خبر در شهر را بررسی کردند. یک عامل دیگر به نام کلاوس مولر، «در حال تحقیق درباره تأثیرات اعیانی‌سازی در جوامع کم‌درآمد برای یک مقاله تحقیقاتی بود».
 
محققان بر این باورند که توانایی ایجاد شبیه‌سازی‌های باورپذیر از رفتار انسان در این متاورس می‌تواند به کاربرد آن در برخی فضاهای مجازی از جمله قدرت‌بخشی به شخصیت‌های غیرقابل بازی کردن منجر شود. این پژوهشگران اینگونه جمعبندی کردند که: «سپس ما پتانسیل عوامل مولد را با نشان دادن آنها به عنوان کاراکترهای غیربازیکن در دنیای بازی به سبک سیمز (Sims) و شبیه‌سازی زندگی آنها در آن نشان می‌دهیم. ارزیابی‌ها نشان می‌دهد که معماری ما رفتار باورپذیری ایجاد می‌کند. در ادامه، پیشنهاد می‌کنیم که این عامل‌های مولد می‌توانند در بسیاری از برنامه‌های تعاملی از ابزارهای طراحی گرفته تا سیستم‌های محاسباتی اجتماعی و محیط‌های فراگیر نقش بازی کنند».
 
این کاراکترها روال‌های خاصی مانند بیدار شدن، دوش گرفتن، پختن صبحانه، تعامل با خانواده‌شان و سپس رفتن به سر کار هر روز برای خودشان ایجاد کرده‌اند.