ایتنا - یک مطالعه جدید نشان داد گرمایش جهانی بین سال‌های ۱۹۷۱ تا ۲۰۲۰ انرژی به میزان ۳۸۰ زتاژول در زمین حبس کرده است.

درک چنین عدد بزرگی بسیار دشوار است؛ اما دو پژوهشگر دیگر که در تنظیم این مقاله دخالتی نداشتند، با مقایسه این میزان انرژی از یک سو و تعداد بمب‌‌های هسته‌های معادل آن از سوی دیگر، تلاش کردند تصور و برداشت کلی از این میزان را ممکن کنند.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، بر اساس محاسبات اندرو کینگ، دانشمند علوم اقلیمی در دانشگاه ملبورن استرالیا، و استیون شروود، همکار او در دانشگاه نیو ساوت‌ولز در سیدنی، که در نشریه کانورسیشن منتشر شد، این میزان انرژی برابر ۲۵ میلیارد بمب اتمی مشهور به «پسر کوچک» است که آمریکایی‌ها ۶ اوت ۱۹۴۵ بر شهر هیروشیما ژاپن فرو ریختند و این شهر را به تلی از خاکستر تبدیل کرد.

فراتر از این، میزان انرژی که زمین طی این مدت جذب کرده است احتمالا تنها با ۶۰ درصد مجموع انتشار گازهای گلخانه‌ای برابری می‌کند و معنای آن این است که تعداد بمب‌های هسته‌ای براوردشده در عمل ممکن است حتی از این هم بیشتر باشد.

چنین عدد بزرگی از جهتی دیگر نیز گیج‌کننده است؛ چرا که بر اساس این میزان انرژی گرمایی به دام‌افتاده در اتمسفر، متوسط دمای جهان در مقایسه با عصر پیشاصنعتی باید اصولا ده‌ها درجه بیشتر شده باشد نه اینکه مانند شرایط کنونی تنها ۱.۲ درجه سانتی‌گراد بالاتر رفته باشد؛ از این رو پرسشی که پیش می‌آید این است که این انرژی گرمایی اضافی کجا رفته است؟

این مقاله می‌گوید که اقیانوس‌ها حدود ۸۹ درصد از این انرژی (معادل ۳۳۸.۳ زتاژول) و خشکی نیز شش درصد آن (برابر با ۲۲.۸ زتاژول) را جذب کرده و چهار درصد باقی‌مانده (برابر با ۱۵.۲ زتاژول) بخش‌هایی از یخ‌کره را آب کرده‌اند. یخ‌کره بخشی از سیستم اقلیمی زمین است که از برف، دریای منجمد، کوه‌های یخی، کلاهک‌های یخی و یخچال‌های طبیعی و ورقه‌های یخی تشکیل شده‌ است. از این رو تنها یک درصد از این میزان انرژی گرمایی در اتمسفر باقی مانده است.

بیشتر میزان حرارت جذب‌شده در دریاها در یک کیلومتری بالایی اقیانوس‌ها محبوس شده؛ موضوعی که تاکنون بشر را از مخاطرات تغییرات اقلیمی نجات داده اما در عین حال، سبب افزایش شدید دمای سطح دریاها و شتاب گرفتن روند آب شدن‌ یخ‌های قطبی شده است. از جمله آثار منفی دیگر این پدیده، آسیب رساندن به اکوسیستم‌های دریایی، افزایش شدت طوفان‌های استوایی و شروع اختلال در جریان‌های اقیانوسی عنوان شده است.

با وجود این‌، کینگ و شروود در مقاله خود تاکید می‌کنند که اقیانوس‌ها تا ابد از سیاره ما محافظت نخواهند کرد؛ از این رو ما باید با کربن‌زدایی از اقتصاد جهان، کاهش سریع انتشار گازهای گلخانه‌ای را آغاز کنیم تا بقای بشر در آینده تضمین شود.

آن‌ها در مقاله خود با اشاره به خطرات بالای تداوم این روند می‌نویسند تنها اقدام‌هایی پیشگیرانه از این دست می‌توانند شرایط را برای زندگی فرزندان ما و سایر موجودات طبیعت فراهم کنند.