ایتنا - فضانوردان پس از گذراندن شش ماه یا بیشتر در فضا، ممکن است تا دهه‌ها دچار کاهش تراکم استخوان شوند.

بشر امیدوار است که در آینده نزدیک بتواند مریخ را تسخیر کند و در همین زمینه، ناسا قصد دارد تا سال ۲۰۴۰ به مریخ برسد. پرسشی که اینک طرح می‌شود، این است که اقامت بلند‌مدت در سیاره سرخ، به‌راستی چه تاثیری بر بدن انسان خواهد گذاشت.

به لحاظ زیستی، انسان برای بقا در سیاره زمین تکامل یافته است که اتمسفر محافظ آن و نیروی گرانشی‌اش به شکلی است که تکامل و بقای انسان را ممکن کرده است و خارج از این محیط در کیهان، قادر به زنده ماندن نیست. برخی از دانشمندان اظهار داشته‌‌اند که مهاجرت ما به سایر سیارات، ممکن است مستلزم این باشد که دی‌ان‌ای انسان دستکاری شود تا مقاومت ما در برابر دشواری‌های محیطی سفرهای فضایی افزایش یابد.

در اکتشاف فضایی، بسیاری مسائل پیش می‌آید که برای سلامت انسان زیانبار است. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات پروازهای فضایی درازمدت، ریزگرانش است؛ حالت بی‌وزنی تقریبا کاملی که در آن، فضانوردان معلق می‌شوند و می‌توانند اجسام سنگین را به راحتی در هوا جابه‌جا کنند. مشکل و دغدغه دیگر، تابش کیهانی یا ذرات پرانرژی است که تقریبا با سرعت نور در فضا حرکت می‌کنند. لازم به ذکر نیست که یکی دیگر از مشکلاتی که می‌تواند پدیدار شود، زندگی در انزوای بلندمدت و در محدودیت‌های تنگ فضاپیماها است. 

گزارش لایو ساینس به ۱۰ مورد از بدترین اثرات زندگی در فضا بر روی سلامت انسان پرداخته است.

تحلیل رفتن ماهیچه‌ها
بدن انسان برای رشد ماهیچه‌ها و ماهیچه‌سازی نیازمند حرکاتی است که در آن، وزن را تحمل کند. ماهیچه‌‌ها در یک محیط بی‌وزن، به ندرت در معرض تحمل وزن قرار می‌گیرند و از این رو، به سرعت ضعیف می‌شوند و زوال می‌یابند. بنابر اعلام ناسا، فضانوردان ممکن است فقط با سپری کردن پنج روز در شرایط ریزگرانش، تا ۲۰ درصد از توده عضلانی خود را از دست بدهند.

از دست دادن عضلات در فضا، عمدتا در  بخش‌هایی از بدن، مانند اندام‌های تحتانی و تنه رخ می‌دهد که مسئولیت راه رفتن، و نیز نگه داشتن حالت تن را بر عهده دارند. بر اساس یک بررسی در ۲۰۲۱ که در مجله «ان‌پی‌جی میکروگراویتی» منتشر شد، این پدیده، نتیجه مستقیم این است که سلول‌های عضلانی، پروتئین‌های کمتری تولید می‌کنند، نه اینکه بافت‌های ماهیچه‌ای موجود تحلیل روند. 

کاهش تراکم استخوان
اسکلت انسان نیز برای حفظ جرم و تراکم خود به تمرین‌هایی، از جمله تحمل وزن، نیاز دارد. فضانوردان پس از گذراندن شش ماه یا بیشتر در فضا، ممکن است تا دهه‌ها دچار کاهش تراکم استخوان شوند، و این امر آن‌ها را مستعد شکستگی و پوکی استخوان می‌کند.

نکته جالب‌توجه این است که اثرات ریزگرانش بر روی استخوان‌های خاص، ممکن است به محل آن‌ها در بدن بستگی داشته باشد. بر اساس یک فراتحلیل که ۲۰۲۰ در مجله «ان‌پی‌جی میکروگراویتی» منتشر شد، استخوان‌های اندام‌های تحتانی و ستون فقرات ممکن است هر ماه تا یک درصد از جرم خود را از دست بدهند، در حالیکه تراکم استخوان‌های جمجمه می‌تواند افزایش یابد. به گفته نویسندگان این فراتحلیل، در فضا هیچ نیرویی وجود ندارد که بدن و مایعات داخلی آن را به سمت پایین بکشد، و این به‌نوبه‌خود ممکن است بر توزیع عواملی که تشکیل بافت استخوان را کنترل می‌کنند، تاثیر بگذارد.

بر اساس مقاله‌ای مروری که ۱۹۹۵ در مجله «آکتا آسترونائوتیکا» منتشر شد، تحلیل رفتن سریع بافت استخوانی در فضا، می‌تواند سیل مواد معدنی را در خون آزاد کند و خطر هایپرکلسمی (سطح بیش از حد کلسیم) را افزایش دهد که این نیز به‌نوبه‌خود ممکن است سبب ایجاد سنگ‌کلیه شود.