ایتنا - اپل باتری این هدست را جداشدنی را متفاوت با بسیاری از هدست‌های موجود، طراحی کرده تا روی سر سنگینی نکند.

سردبیر سرویس جهانی بی‌بی‌سی در مقاله‌ای از تجربه استفاده از هدست جنجالی اپل نوشته است. او می‌نویسد، من یکی از اولین کسانی در جهان بودم که روز دوشنبه در کالیفرنیا این هدست جدید بسیار گران‌قیمت «واقعیت ترکیبی» را، پس از انتظاری بی‌صبرانه برای به بازار آمدنش، امتحان کردم.

بنابر این مقاله که در وب‌سایت سرویس جهانی بی‌بی‌بی‌سی منتشر شده است، اپل باتری این هدست را جداشدنی را متفاوت با بسیاری از هدست‌های موجود، طراحی کرده تا روی سر سنگینی نکند. البته در عوض، باتری باید با سیم به هدست وصل و کنار دستتان باشد.

تجربه استفاده از این هدست مشابه با تجربه همیشگی مینیمالیستی است که با اپل داشته‌ایم. به محض اینکه این هدست را استفاده می‌کنیم، اطراف خود را می‌بینیم، اما نه از پشت شیشه، بلکه از طریق تعداد زیادی دوربین که روی دستگاه نصب است. این در تجربه «واقعیت ترکیبی» اهمیت دارد که عبارت است از انداختن تصویر محتوای دیجیتال بر محیط واقعی اطراف.

دکمه‌ای در کناره بالا، سمت راست عینک، قرار دارد که وقتی آن را بزنیم، آیکون‌های برنامه‌های آشنا برای کاربران اپل بالا می‌آید، یعنی برنامه‌های آی‌مسیج، گالری تصاویر، اپل تی‌وی (و دیگر برنامه‌هایی که سازندگان در آنجا می‌گذارند). از آنجا به بعد، بقیه کارها را با حرکت‌های دست و سر می‌توان انجام داد. هدست جهت نگاه ما را ردیابی می‌کند و وقتی به برنامه‌ای نگاه کنیم و انگشتان شست و سبابه را به هم فشار دهیم، برنامه باز می‌شود.

اپل چند ویدیوی معرفی برایم پخش کرد. تماشای گالری تصاویر، که از زمین تا سقف امتداد داشت، جالب بود. البته این تصاویر را با دقت انتخاب و چیده بودند و عکس‌های بسیار زیبایی نیز گرفته بودند.

با استفاده از دوربین روی هدست می‌توانیم فیلم سه‌بعدی بگیریم. ویدیوی بچه‌ای در حال فوت کردن شمع کیک تولد را تماشا کردم که آن‌قدر به من نزدیک بود که تقریبا نفسش را حس می‌کردم.

با یکی از کارمندان اپل، که او نیز نمونه همین هدست را زده بود، تماس تصویری گرفتم، البته با تصویر شناسه فوتورئالیستی‌اش به‌جای ویدیوی واقعی‌اش. چهره واقعی او را نمی‌شناسم، زیرا هرگز او را در زندگی واقعی ندیده‌ام، اما صافی پوستش و جزئیات چشمانش، حتی وقتی می‌خندید و اخم می‌کرد، به نظرم کمی عجیب بود.

در حالی که اتاق اطرافم به صورت دیجیتالی مثل سالن سینما تاریک شده بود، بر صفحه یک نمایشگر غول‌آسای مجازی چند قطعه فیلم دیدم. باد نفس دایناسور تی.رکس غول‌پیکری به صورتم خورد و در جریان جلسه مراقبه ذهن‌آگاهی، گلبرگ‌های گل‌های دیجیتالی را رقصان به دور اتاق تماشا کردم.

با استفاده از دکمه‌های واقعی شماره‌دار می‌توانیم اندازه صفحه‌های جلو چشممان را کم و زیاد کنیم و بدین ترتیب، میزان غرق شدن خود در این فضا را انتخاب کنیم.

اگر در واقعیت کسی از جلو ما رد شود، هرقدر هم غرق آن فضا باشیم، می‌توانیم او را ببینیم.