ایتنا - ماساهیکو اینامی و محققان همراه او در حال توسعه نوعی فناوری‌ است که ریشه در ایده «جیزای - jizai» دارد؛ اصطلاحی ژاپنی که به گفته او به معنی استقلال و آزادی انجام هر کاری است.

اگر امکان استفاده از قطعات بدنه یک سایبورگ (ربات انسان‌نما) همچون دوچرخه‌های کرایه‌ای کنار خیابان برای استفاده همگان در دسترس شود، آنگاه جامعه به چه شکلی در خواهد آمد؟ همکاران «ماساهیکو اینامی» در دانشگاه توکیو با ابداع بازوهای تنپوش رباتیک به دنبال کشف این موضوع هستند.

به گزارش ایتنا و به نقل از یورونیوز، ماساهیکو اینامی و محققان همراه او در حال توسعه نوعی فناوری‌ است که ریشه در ایده «جیزای - jizai» دارد؛ اصطلاحی ژاپنی که به گفته او به معنی استقلال و آزادی انجام هر کاری است.

هدف این گروه تحقیقاتی این است که چیزی شبیه حس رابطه بین نوازنده و ساز را ایجاد کنند، همان حسی که «بین یک انسان و یک ابزار، همچون وقتی که آلت موسیقی به عنوان بخشی از بدن شما می‌شود» بوجود می‌آید.

این استاد دانشگاه در خصوص منبع الهام ایده این پروژه می‌گوید که از نمایش‌های عروسکی سنتی ژاپنی و یک داستان کوتاه شبه‌ترسناک اثر «یاسوناری کاواباتا»، رمان‌نویس فقید ژاپنی  درباره مردی که بازوی زن جوانی را قرض می‌گیرد و شب را با آن می‌گذراند، الهام گرفته است.