ایتنا - طول شبانه‌روز در زمین ۲۴ ساعت است و اگر تعادل موقت کنونی میان نیروهای کشندی گرانشی ماه و خورشید وجود نداشت، این میزان به بیشتر از ۶۰ ساعت می‌رسید.

حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، زمانی که احتمالا در اثر آنچه فرضیه «برخورد بزرگ» خوانده می‌شود، ماه شکل گرفت و بسیار نزدیک‌تر از اکنون به زمین قرار داشت، به بیان دیگر در زمانی که سیاره ما بسیار سریع‌تر از اکنون به دور خود می‌چرخید، طول ‌شبانه‌روز کمتر از ۱۰ ساعت بود.

از آن زمان به بعد، ماه به‌تدریج از زمین دور شد و مقداری از تکانه زاویه‌ای زمین را گرفت و در نتیجه، چرخش زمین کند شد و به اینجا رسید که همان‌طور که همه می‌دانیم، یک شبانه‌روز روی زمین اینک ۲۴ ساعت طول می‌کشد.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، آزمایش‌ها با استفاده از بازتابنده‌های لیزری که فضانوردان آپولو روی ماه به‌جا گذاشته بودند، نشان می‌دهد ماه هر سال ۳.۷۸ سانتی‌متر از ما دور می‌شود. با در نظر گرفتن سرعتی که ماه از ما دور می‌شود، سیاره ما قاعدتا باید به نقطه‌ای رسیده باشد که طول شبانه‌روز آن ۶۰ ساعت شود. اما به‌راستی چه چیزی باعث می‌شود که روند کند شدن چرخش زمین، کاهش یابد و طول شبانه‌روز ۲۴ ساعت باشد؟

ستاره‌شناسان دانشگاه تورنتو و دانشگاه بوردو به سرپرستی «هانبو وو» از دانشگاه تورنتو اینک پاسخ این پرسش را یافته‌اند. به گمان آن‌ها، همه این‌ مسائل به تعادل در گشتاورهای ایجاد‌شده در اثر نیروهای کشند حرارتی در جو زمین و نیروهای کشندی گرانشی ناشی از ماه مربوط می‌شود.

همان‌طور که می‌دانیم گرانش ماه، اقیانوس‌های زمین را به سوی خود می‌کشد و درنتیجه، هنگامی که آب بالا‌آمده اقیانوس‌ها مسیر حرکت ماه را دنبال می‌کند، در سوی مخالف خود بر روی زمین، جزر و مد ایجاد می‌کند.

میزان بیشتر در برآمدگی جزر و مدی اقیانوس به این معنی است که گرانش ماه، آن را بیشتر به سمت خود می‌کشد و همراه با اثرات اصطکاک میان جزر و مد اقیانوس و کف دریا، نتیجه نهایی‌اش این می‌شود که سرعت چرخش زمین به میزان حدود ۱.۷ میلی‌ثانیه در هر قرن کاهش یابد.

بااین‌حال، اگر دوره تناوبی که در آن کشندهای حرارتی دورتادور زمین می‌پیچند، با چرخش زمین رزونانس کنند (یعنی با همان بسامد، نوسان کنند)، کشندهای حرارتی در اتمسفر زمین می‌توانند این اثر گسست را خنثی و بی‌اثر کنند.