ایتنا - دومین سرنخ مهمی که نشان می‌دهد این سنگ به فضا سفر کرده، پوشش براق سطح ذوب‌شده آن است.

اگر حدس دانشمندان در این مورد درست باشد، این سنگ رسما نخستین شهاب‌سنگی محسوب می‌شود که مانند بومرنگ، از زمین پرتاب ‌شده و به زمین بازگشته است.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، نتایج تیم اکتشافی این شهاب‌سنگ چندی پیش در یک نشست بین‌المللی ژئوشیمی ارائه شد، ولی هنوز در یک مجله علمی معتبر منتشر نشده است.

فرانک برنکر، زمین‌شناس در دانشگاه گوته فرانکفورت آلمان، که البته خود در این پژوهش مشارکت نداشته است، می‌گوید: «فکر می‌کنم تردیدی وجود ندارد که این شهاب‌سنگ است. بحث فقط سر این است که منشا آن آیا واقعا زمین است، یا نه.»

آزمایش‌های تشخیصی اولیه نشان می‌دهند که این سنگ نامعمول، دارای ترکیب شیمیایی مشابه با سنگ‌های آتشفشانی روی زمین است. با این همه، نکته جالب این است که به نظر می‌رسد تعدادی از عناصر آن به شکل‌های سبک‌تری از خود آن عناصر تغییر یافته‌‌اند. زمین‌شناسان می‌گویند که این شکل‌‌های سبک‌تر، فقط پس از برهم‌کنش با پرتوهای پرانرژی کیهانی در فضا پدید می‌آیند که نشان می‌دهد دست‌کم نیمی از ماجرا درست است و این سنگ، در فضا بوده است.

ژروم گاتاچکا، ژئوفیزیکدان مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه که سرپرستی پژوهش‌های مربوط به این شهاب‌سنگ‌ غیرعادی را بر عهده دارد، می‌گوید که تراکم اندازه‌گیری‌شده این عناصر سبک‌تر که ایزوتوپ نامیده می‌شوند، «بیشتر از آن است که بتوان آن‌ را با فرایندهای روی زمین توضیح داد».

گاتاچکا و همکارانش به‌شدت مشکوک‌اند که این شهاب‌سنگ که نام رسمی آن «ان دبلیوای ۱۳۱۸۸» است، نخستین بار پس از برخورد یک سیارک به زمین در حدود ۱۰ هزار سال پیش، از زمین جدا و به فضا پرتاب شده باشد. تنها رویداد طبیعی دیگری که می‌تواند مانند منجنیق، سنگ‌ها را به ارتفاع‌ بالا پرتاب کند، فوران آتشفشانی است، اما زمین‌شناسان می‌گویند که این احتمال برای توضیح ماهیت این شهاب‌سنگ بسیار بعید است. حتی سنگ‌هایی که از آتشفشان هونگا تونگا به آسمان پرتاب شدند، نهایتا تا ارتفاع ۵۸ کیلومتر اوج گرفتند؛ بسیار پایین‌تر از جایی که بتوانند مدار زمین را ترک کنند.

«ان دبلیوای ۱۳۱۸۸» پس از پرتاب شدن به فضا و گذر از لایه‌های محافظ زمین، در برابر پرتوهای کیهانی متشکل از ذرات پرانرژی آسیب‌پذیر شد. خاستگاه این پرتوها، ستارگان دوردست است و با سرعتی نزدیک به سرعت نور به منظومه شمسی ما نفوذ می‌کنند.

این پرتوها از روی بمباران شهاب‌سنگ‌ها و ایزوتوپ‌های مشخص و تشخیص‌یافتنی، مانند بریلیم‌ــ۳، هلیوم‌ــ۱۰ و نئون‌ــ۲۱ که روی آن‌ها باقی می‌ماند، شناخته می‌شوند.