ایتنا - ما صدای خودمان را به دو صورت ‌می‌شنویم: در درون و از طریق استخوان‌های سرمان که ارتعاشات عمیق‌تر با فرکانس پایین‌تر ایجاد می‌کنند و در بیرون سرمان با گسترش امواج صوتی و رسیدن آن‌ها به پرده گوش.

یکی از اولین چیزهایی که با شنیدن صدای ضبط‌شده خودمان ممکن است به ذهنمان خطور کند این است که آیا من واقعا چنین صدایی دارم؟ یک توضیح فیزیولوژیکی برای این احساس این است که ما هرگز هنگام صحبت صدای واقعی خودمان را نمی‌شنویم؛ دست‌کم نه به آن شکلی که دیگران می‌شنوند.

ما صدای خودمان را به دو صورت ‌می‌شنویم: در درون و از طریق استخوان‌های سرمان که ارتعاشات عمیق‌تر با فرکانس پایین‌تر ایجاد می‌کنند و در بیرون سرمان با گسترش امواج صوتی و رسیدن آن‌ها به پرده گوش.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، هنگام گوش‌ دادن به صدای ضبط شده خودمان هدایت آن استخوانی را که مسئول ارائه فرکانس‌های پایین‌تر و عمیق‌تر است، از معادله حذف می‌کنیم. همین باعث می‌شود صدای خودمان را بسیار بلندتر از آنچه حرف می‌زنیم، بشنویم که باعث تعجب می‌شود.

پن استیت هریسبورگ و کالج آلبرایت در سال ۲۰۱۳ در یک کار تحقیقاتی از ۸۰ شرکت‌کننده خواستند جذابیت مجموعه‌ای از صداهای ضبط‌شده را ارزیابی کنند. قرار بر این بود که آن‌ها بدون اینکه بدانند، صدای ضبط‌شده خودشان را هم بشنوند و ارزیابی کنند.

نتایج نشان داد وقتی شرکت‌کنندگان صدای ضبط‌شده خودشان را تشخیص نمی‌دادند، آن را به طور قابل‌توجهی بالاتر ارزیابی می‌کردند.

البته هنگامی که به صدای خود گوش می‌دهیم، یک واکنش روانی هم وجود دارد که باید در نظر بگیریم. دکتر جورج فیلدمن، عضو رسمی انجمن روانشناسی بریتانیا، به بی‌بی‌سی گفت: «فکر می‌کنم وقتی صدای خودمان را می‌شنویم، در مورد چگونگی صدای تولیدشده استانداردهای بسیار بالایی را در نظر می‌گیریم.»

صداها می‌توانند شکل‌‌دهنده بخش مهمی از هویت ما باشند؛ بنابراین زمانی که استانداردهای ما را براورده نمی‌کنند، واکنشی تنفرآمیز، ترس یا ناراحتی ایجاد می‌کنند.

 

چه چیز باعث می‌شود با شنیدن صدای خودمان حس تنفر و شرم به ما دست بدهد؟