ايتنا - طرح دانشمندان برای جاده‌سازی در ماه با کمک عدسی و لیزر

یک بررسی جدید نشان می‌دهد که با گداختن خاک ماه به شکل یک ماده جامدتر و لایه‌لایه‌تر ممکن است بتوانیم روی سطح ماه جاده‌های هموار و سکوهای فرود بسازیم.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، بسیاری از سازمان‌های فضایی از جمله ناسا برای ایجاد پایگاه‌های نیمه‌دائمی در ماه برنامه‌هایی دارند که هم به ما امکان می‌دهند ماه را بهتر بررسی کنیم و هم از آن‌ها به عنوان ایستگاهی در مسیر مریخ و سایر نقاط منظومه شمسی استفاده کنیم.

با این حال، سطح ماه مکان سختی برای فرود و زندگی است. به نظر می‌رسد که فرودگرها گردوغبار خاک را پرتاب می‌کنندــ و گرانش کم سبب می‌شود که گردوغبارها پس از به هم خوردن در هوا معلق و احتمالا به تجهیزات فضاپیماها وارد شوند.

به این ترتیب، سکونت‌گاه‌های آینده ماه ممکن است به جاده‌ها و سکوهای فرود محکم نیاز داشته باشند تا به ما امکان سفر به ماه و پیرامون آن را بدهند. اما با توجه به هزینه این کار، بعید است بتوانیم مواد را برای ساخت آن‌ها حمل کنیم و این دانشمندان را وادار می‌کند آنچه را که همین‌طور در آنجا موجود است، بررسی کنند.

دانشمندان در این مطالعه جدید این را بررسی کردند که آیا می‌توان خاک ماه را با استفاده از لیزر به چیزی سخت‌تر و استوارتر تبدیل کرد یا خیر و آن‌ها تاحدی موفق شدند و دریافتند که گردوغبار ماه را می‌توان گداخت و به یک ماده جامد تبدیل کرد.

آن‌ها از گونه‌هایی از لیزرهای با اندازه و انواع مختلف استفاده کردند تا ببینند چه چیزی تولید خواهد شد. بهترین آن‌ها یک پرتو لیزر با قطر ۴۵ میلی‌متری برای ایجاد اشکال مثلثی توخالی با اندازه حدود ۲۵۰ میلی‌متر بود.

آن‌ها پیشنهاد می‌کنند که این قطعات را می‌توان کنار هم قفل کرد تا سطوح جامد ایجاد کنند و می‌توان آن‌ها را در سراسر سطح ماه قرار داد و سپس از آن‌ها به عنوان جاده و سکوی فرود استفاده کرد.

همین شیوه در ماه به یک عدسی حدود ۲.۳۷ مترمربعی نیاز دارد که باید از زمین به آنجا منتقل شود. در ادامه می‌توان به جای استفاده از لیزر، از آن عدسی برای کانونی کردن نور خورشید استفاده کرد و به این ترتیب این امکان را فراهم کرد که مواد با تجهیزات نسبتا کوچکی ساخته شوند.

این طرح در مقاله‌ای با عنوان «ساخت گداخت و ذوب لیزری عناصر بزرگ شبیه‌سازی‌شده رگولیت ماه برای روکش کردن و هموار کردن سطح ماه» گزارش شده که در مجله «ساینتیفیک ریپورتز» منتشر شده است.