ایتنا - فضاپیمای لوسی ناسا به تازگی دریافت که سیارک کوچک دینکینش تنها نیست، بلکه قمری دارد که پیوسته به دور آن در گردش است.

فضاپیمای لوسی که از زمان پرتاب در سال ۲۰۲۱ این سیارک را زیرنظر داشت، روز چهارشنبه اول نوامبر با سرعت نسبی ۱۶ هزار کیلومتر بر ساعت موفق شد به فاصله ۴۳۰ کیلومتری سیارک دینکینش برسد.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، همان‌گونه که پیش از این تصور می‌شد، دینکینش سیارکی تنها نیست بلکه جفتی دارد و از ترکیب یک سنگ بزرگ‌تر با ابعاد ۷۹۰ متر و یک قمر کوچک با ابعاد ۲۲۰ متر تشکیل شده است.

به گفته دانشمندان این کوچک‌ترین سیارکی است که تاکنون در کمربند اصلی سیارک‌ها از نزدیک رصد شده و این واقعیت که این سیارک تنها نیست بلکه یک سیستم دوتایی است، موضوع را هیجان‌انگیزتر می‌کند.

دینکینش و قمر آن جایی در کمربند اصلی سیارک‌ها میان مدار مریخ و مشتری، یعنی در فاصله تقریبی ۴۸۰ میلیون کیلومتری از زمین، قرار گرفته‌اند.

هم‌زمان با نزدیک شدن لوسی به سیارک دینکینش طی هفته‌های گذشته، دانشمندان دریافتند که درخشندگی این سیارک مدام تغییر می‌کند و این موضوع آن‌ها را به این نتیجه رساند که این سیارک تنها نیست بلکه احتمالا یک جرم کوچک‌تر پیرامون آن در گردش است.

فضاپیمای لوسی در سال ۲۰۲۵، پیش از آنکه از کمربند سیارکی خارج شود و راهی مدار مشتری شود، به نزدیکی سیارک چهار کیلومتری ۵۲۲۴۶ دونالد جانسون خواهد رسید و در نهایت در ماه‌های اوت و سپتامبر ۲۰۲۷ یعنی مرداد و شهریور سال ۱۴۰۶، به هدف اصلی ماموریتش یعنی بررسی سیارک‌های معروف به تروجان خواهد پرداخت.

اصطلاح تروجان در منظومه شمسی به سیارک‌هایی اطلاق می‌شود که با یک سیاره در مداری مشترک به دور خورشید قرار دارند و اصطلاحا با یک سیاره هم‌مدارند. دانشمندان می‌گویند سیارک‌های تروجان از همان موادی تشکیل شده‌اند که سیارات بیرونی منظومه شمسی شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون نیز از آن تشکیل شده‌اند. بررسی این سیارک‌ها می‌تواند درباره نحوه شکل‌گیری منظومه شمسی در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش سرنخ‌های مهمی در اختیار دانشمندان بگذارد.

دانشمندان ناسا می‌گویند هنوز بسیاری از داده‌های مربوط به این رصد بررسی نشده‌اند و تا بررسی این سیارک و قمر آن هنوز راه زیادی در پیش است.

فضاپیمای لوسی که ۱۶ اکتبر ۲۰۲۱ به فضا پرتاب شد، نخستین ماموریت ناسا به سیارک‌های تروجان مشتری به شمار می‌رود. تروجان‌های هدف لوسی گروه از سنگ‌های فضایی‌اند که با این سیاره بزرگ مدار مشترک دارند اما ۶۰ درجه جلوتر یا پشت این غول گازی در فضا حرکت می‌کنند.

نام لوسی از اسکلت فسیل‌شده ۳.۲ میلیون ساله یک زن جنوبی‌کپی عفاری (Australopithecus afarensis)، یکی از نیاکان انسان امروزی، گرفته شده است که سال ۱۹۷۴ در اتیوپی کشف شد.