ایتنا - دانشمندان می‌گویند که فضا به معنی واقعی کلمه خالی نیست. در سراسر کیهان، ذراتی سبک و خنثی به نام نوترینو و همچنین پرتوهای به‌جامانده از آغاز کیهان وجود دارند. تابش ریزموج زمینه کیهانی (CMB) عامل بیش از ۹۹.۹۹ درصد از کل پرتوهای موجود در گیتی است و فرار از آن هم غیرممکن است.

یک لحظه تصور کنید که از زمین به راه افتاده‌اید تا راهی اعماق فضا ‌شوید. تصور کنید به قدری از زمین دور می‌شوید که ستاره‌ها و کهکشان‌ها را پشت‌سر می‌گذارید و به خالی‌ترین مکان‌های گیتی می‌رسید. آیا واقعا جایی از گیتی وجود دارد که در آن، هیچ چیزی، مطلقا هیچ چیزی وجود نداشته باشد؟ تارنمای اسپیس با انتشار مطلبی در این زمینه به مرور تاریخچه درک و تصور انسان از مفهوم خلا پرداخته و آن را از نقطه نظر علمی و کیهان‌شناسی بررسی کرده است.

از نطر تاریخی، در قرن هفدهم میلادی، اتو فون گریکه، دانشمند آلمانی، با ساخت یک پمپ خلا، دو نمیکره مشهور به نیمکره ماگدبورگ را از هوا تخلیه کرد و در نتیجه حتی دو گروه اسب نیز نتوانستند دو نیمکره را از هم جدا کنند.

با این حال، تا دهه‌ها پس از این آزمایش علمی، فیلسوفان و دانشمندان همچنان فکر می‌کردند که گستره وسیع فضا خالی نیست بلکه با نوعی ماده به نام اتر پر شده است. آن‌ها با باور به وجود اتر، دو هدف را دنبال می‌کردند. نخست اینکه این باور قبلی همچنان حفظ می‌شد که گستره وسیع فضا، خالی نیست. دوم اینکه اتر را به‌عنوان واسطه‌ای برای انتشار امواج نور در نظر می‌گرفتند.

اما در اواخر قرن نوزدهم مایکلسون و مورلی، دو فیزیکدان برجسته، آزمایشی هوشمندانه را برای اندازه‌گیری تغییرات سرعت نور هنگام حرکت زمین درون ماده فرضی اتر ابداع کردند. در نتیجه این آزمایش، هیچ تغییری شناسایی نشد و کمی پس از آن آلبرت اینشتین، فیزیکدان مشهور، نشان داد که سرعت نور همواره ثابت است. این سبب شد که دانشمندان در نهایت مفهوم اتر را کنار بگذارند و امکان وجود خلا را بپذیرند.