ایتنا - آنچنان که در روایت‌‌های تاریخی شنیده و خوانده‌ایم، مردان وظیفه شکار را برعهده داشتند و زنان در غارها به نگهداری از خانواده و فرزندان مشغول‌ بوده‌‌اند.

ایده «انسان شکارچی» ریشه در انسان شناسی و تکامل انسان دارد و از آنجایی که مردان را شامل می‌شود بنابراین تکامل تنها بایستی به مردان محدود شده باشد. این چنین مفاهیمی نه تنها در رسانه‌ها، بلکه در موز‌ه‌ها و کتاب‌های درسی نیز دنبال می‌شود.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، بحث رایج تقسیم جنسیتی کار که امروزه وجود دارد احتمالا به نظریه تکامل انسان بر روی زمین برمی‌گردد.

به رغم آنکه این فرضیه در روانشناسی تکاملی بسیار فراگیر شده است، اما باید بدانیم که شواهد کافی در این‌باره در دست نیست.

هر دو جنسیت مرد و زن از لحاظ بیولوژیکی انسان محسوب می‌شوند و از نظر متخصصان اجداد ما تحت تاثیر شرایط سخت آب و هوایی و زندگی رشد و تکامل پیدا کرده‌اند.

جنسیت بیولوژیکی را می‌توان با استفاده از ویژگی‌های متعدد، از جمله کروموزوم‌ها، اندام تناسلی و هورمون‌ها، که هر کدام روی طیفی وجود دارند، تعریف کرد. ما واژه زن و مرد را بر اساس ادبیات تحقیقی و بر پایه شواهد زیست‌شناسی و جسمی به کار می‌بریم.

بدن زنان برای استقامت سازگارتر است
یکی از استدلال‌های طرفداران فرضیه «مرد شکارچی» این است که زنان از لحاظ جسمی قادر به شرکت در شکارهای طاقت‌فرسا و طولانی نبوده‌اند در حالی که ویژگی‌های زنان از ویژگی استقامت در آنان و مزیت‌های مربوط به آن خبر می‌دهند.

بدن انسان‌ها فارغ از جنسیت‌شان دو هورمون تستسرون و پروژسترون را تولید می‌کند. زنان استروژن بیشتر و مردان تسترون بیشتر تولید می‌‌کنند. البته موارد متفاوت و مشابه هم در آنها وجود دارد.

وقتی پای موفقیت ورزشی در میان است تسترون نقش مهمی را ایفا می‌‌کند در حالی که استروژن هورمونی باستانی است و منشاء آن به ۱.۲ میلیارد تا ۶۰۰ میلیون سال پیش برمی‌گردد. هورمون استروژن بر عملکرد استقامتی ورزش تاثیر می‌گذارد.

سطح بالای استروژن در زنان به آنها امکان می‌دهد که بتوانند برای مدت طولانی از پس ورزش‌های دشوار برآیند چرا‌‌که استقامت بالاتری دارند.

استروژن به بدن فرمان می‌‌دهد که چربی بیشتری بسوزاند و همچنین با توجه به سوزاندن آهسته آن، طی ورزش‌های طولانی‌مدت انرژی پایدار تولید می‌کند و خستگی را به تعویق می‌اندازد.