ایتنا - پژوهشی جدید نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها سحرخیز بودند. برخی انسان‌های امروزی نیز دوست دارند صبح‌ها زود از خواب بیدار شوند، شاید این به‌دلیل ژن‌هایی باشد که از نیاکان نئاندرتالشان به ارث برده‌اند.

یافته‌های این پژوهش جدید که دی‌ان‌ای افراد را با بقایای ژنتیکی به‌دست‌آمده از فسیل نئاندرتال‌ها مقایسه کرده است، نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها نیز همان گونه‌های ژنتیکی ساعت زیستی را داشتند که افراد سحرخیز امروزی دارند.  

از دهه ۱۹۹۰، بررسی دی‌ان‌ای نئاندرتال‌ها نشان داده است که حدود ۷۰۰ هزار سال پیش، اجداد ما از هم جدا شدند، به احتمال زیاد در آفریقا. اجداد انسان امروزی در آفریقا ماندند، و نئاندرتال‌ها به اوراسیا مهاجرت کردند.

حدود ۴۰۰ هزار سال پیش، جمعیت به دو بخش تقسیم شد. انسان‌تبارانی که در غرب پراکنده شدند، نئاندرتال بودند و عموزاده‌های آن‌ها در شرق به گروهی موسوم به دنیسووا تبدیل شدند.

این دو گروه صدها هزار سال در کنار یکدیگر زندگی کردند و از حدود ۴۰ هزار سال قبل آثار فسیلی آن‌ها ناپدید شد. تا آن زمان، انسان امروزی از آفریقا خارج شده بود، و گاهی با نئاندرتال‌ها و دنیسوواها آمیزش نژادی داشت. بقایای دی‌ان‌ای آن‌ها در بیشتر انسان‌های امروزی شاهدی بر این مدعا است.

پژوهش چندساله جان کاپرا، متخصص ژنتیک در دانشگاه کالیفرنیا، و شماری از دانشمندان نشان می‌دهد که برخی از ژن‌های منتقل‌شده امکان بقای انسان را تقویت کرده است. به‌عنوان مثال، ژن‌های ایمنی که از نئاندرتال‌ها و دنیسوواها به ارث رسیده ممکن است از انسان امروزی در مقابل عوامل بیماری‌زای جدید که در آفریقا با آن مواجه نشده بود محافظت کرده باشد.‌