ایتنا - با سرد شدن پوسته درونی ماه و ترک خوردن آن، حفره‌هایی رخ می‌دهد و لایه‌های آن روی دیگری می‌لغزد که می‌تواند ماه‌لرزه‌ها را آغاز کند.

در سال 2019، دانشمندان تخمین زدند که ماه در طول چند صد میلیون سال گذشته حدود 150 فوت کوچک شده است.

با سرد شدن پوسته درونی ماه و ترک خوردن آن، حفره‌هایی رخ می‌دهد و لایه‌های آن روی دیگری می‌لغزد که می‌تواند ماه‌لرزه‌ها را آغاز کند.

یک مطالعه جدید منتشر شده در مجله Astronomical Sciences نشان می‌دهد که برخی از این گسل‌ها محل فرود بالقوه ماموریت آرتمیس 3 ناسا هستند و می‌توانند مشکلی برای سکونت‌گاه‌های طولانی‌مدت ماه باشند.

خطر در قطب جنوب قمری
آرتمیس 3 قصد دارد فضانوردان را در نزدیکی قطب جنوبی ماه که حاوی یخ آب همراه با دیگر منابع حیاتی است، قرار دهد. این اولین باری است که انسان از سال 1972 به سطح ماه قدم می گذارد. با این حال، بر اساس بیانیه مطبوعاتی ناسا، لرزش‌های کوچکی که در قطب جنوبی ماه رخ می‌دهد می‌تواند باعث رانش سطح ماه شود که می‌تواند برای فضانوردان خطرناک باشد.

اما بزرگترین خطر در سکونتگاه‌های بلندمدت است که ناسا انتظار دارد تا سال 2030 رخ دهد و همانطور که بی‌بی‌سی در سال 2022 اعلام کرد، وجود دارد.

اگر ماه با سرعت کمتری کوچک شود، منجر به افزایش حفره‌ها می‌شود و به گفته محققان، این مساله باید برای برنامه‌ریزی مکان و پایداری اقامتگاه‌های دائمی در ماه در نظر گرفته شود.

زمین لرزه های قمری
محققان مدلی را ایجاد کردند که زلزله‌های ماه را پیش بینی می کند و می تواند باعث رانش در امتداد دیواره های دهانه شکلتون در منطقه در قطب جنوبی ماه شود. محققان می‌گوند رسوبگذاری کم امکان وقوع لرزش و رانش را بسیار امکان‌پذیر می‌کند.

دانشمندان بر این باورند که لایه‌های لغزنده سطح ماه باعث ایجاد یک سری زلزله‌های ماه بین سال های 1969 تا 1977 شده است. فضانوردان آپولو در طول ماموریت خود، لرزه‌سنج‌هایی را روی سطح ماه قرار دادند تا لرزش‌ها را شناسایی کنند.

در حالی که این رویدادهای لرزه‌ای نسبتاً خفیف بودند - بزرگترین آنها با بزرگی 5.0 رخ داد - طبق استانداردهای زمین، فقدان گرانش ماه آنها را شدیدتر نشان می‌دهد.

ناسا همچنین احتمالاً مأموریت های بعدی خود و اهداف آژانس برای ساختن پایگاه دائمی در قطب جنوبی ماه را به تعویق خواهد انداخت.