ایتنا - این ستاره شامل تجمع فشرده‌ای از فلزات است که بر روی سطح ستاره نقش بسته است. این ستاره که با نام «دبلیو دی۰۸۱۶-۳۱۰» (WD 0816-310) شناخته می‌شود – اگرچه زمانی شبیه به خورشید ما بود، البته بزرگ‌تر از آن، امروزه تقریبا به اندازه زمین است.

هنگامی که ستارگانی مانند خورشید ما به پایان عمر خود می‌رسند، می‌توانند به اجرام فضایی موسوم به «کوتوله سفید» تبدیل شوند و سیارات و سیارک‌هایی را که آن‌ها را احاطه کرده‌اند، ببلعند. اینک دانشمندان برای نخستین بار دریافته‌اند که این فرایند می‌تواند اثری ماندگار بر روی خود ستاره بگذارد؛ یک «جای زخم» منحصر‌به‌فرد.

مانند این است که خورشید به پایان عمرش رسیده و منظومه شمسی ما را بلعیده باشد و رد و اثر سیاراتی را که امروز ما را احاطه کرده‌اند - از جمله سیاره خود ما - بر جای بگذارد. 

استفانو باگنولو،  نویسنده اصلی این مقاله جدید و ستاره‌شناس در رصدخانه و «پلانتاریوم» (آسمان‌نما) آرما در ایرلند شمالی، بریتانیا، گفت: «این امر به خوبی دانسته‌شده است که برخی از کوتوله‌های سفید - که خاکسترهای داغ ستارگانی مانند خورشید ما به‌شمار می‌روند که به آرامی سرد می‌‌شوند - تکه‌های منظومه‌های سیاره‌ای خود را می‌بلعند. اینک کشف کرده‌ایم که میدان مغناطیسی ستاره، نقشی محوری در این فرایند ایفا می‌کند و در نتیجه، جای زخمی روی سطح کوتوله سفید ایجاد می‌شود.»

این ستاره شامل تجمع فشرده‌ای از فلزات است که بر روی سطح ستاره نقش بسته است. این ستاره که با نام «دبلیو دی۰۸۱۶-۳۱۰» (WD 0816-310) شناخته می‌شود – اگرچه زمانی شبیه به خورشید ما بود، البته بزرگ‌تر از آن، امروزه تقریبا به اندازه زمین است.

آن فلزات زمانی مراحل آغازین سیارات بود‌ه‌اند. البته محققان گفتند که آن‌ها هیچگاه به اندازه زمین ما نرسیدند.

جی فریهی، از نویسندگان این مقاله و استاد دانشگاه کالج لندن، بریتانیا، می‌گوید: «نشان داده‌ایم که این فلزات از یک قطعه سیاره‌ای به بزرگی یا احتمالا بزرگ‌تر از وستا ناشی می‌شود که حدود ۵۰۰ کیلومتر عرض دارد و دومین سیارک بزرگ منظومه شمسی است.»

به نظر می‌رسد که این فلزات به جای اینکه در سراسر ستاره پخش شده باشند، در بخش خاص از سطح آن قرار دارند. و به نظر می‌رسد این وصله شبیه به جای زخم] بر روی یکی از قطب‌های مغناطیسی سیاره باشد- که نشان می‌دهد میدان مغناطیسی، این مواد را روی ستاره کشیده و این لکه شبیه به جای زخم را به جا گذاشته است.

جان لندستریت، از نویسندگان این مقاله و استاد دانشگاه وسترن کانادا که او نیز عضو رصدخانه و پلانتاریوم آرما است، می‌گوید: «در کمال تعجب، این مواد مطابق پیش‌بینی‌های نظری، یکنواخت روی سطح ستاره مخلوط نشده‌ بودند. بلکه این به‌اصطلاح جای زخم، وصله‌ای متمرکز از مواد سیاره‌ای است که میدان مغناطیسی، آ‌ن‌ها در جایی نگه داشته است که تکه‌های فروریخته [از مواد سیاره‌ای] را به آنجا هدایت کرده بود.» او می‌افزاید: «چنین چیزی پیش از این مشاهده نشده بود.»

این یافته‌ها در مقاله‌ای با عنوان «کشف انباشتگی فلزی هدایت‌شده مغناطیسی بر روی یک کوتوله سفید ناخالص» که در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» منتشر شده، توضیح داده شده است.