ایتنا - خورشیدگرفتگی یا کسوف از زمان شکل‌گیری تمدن‌های باستانی از جمله اسرارآمیزترین پدیده‌های نجومی به شمار می‌رفت و اجداد ما که دلیل وقوع آن را نمی‌دانستند، در توصیف آن افسانه‌ها و داستان‌های بسیاری خلق کرده‌اند.

در زمان تاریک شدن خورشید، طبیعت جلوه‌ای رازآلود پیدا می‌کند و یکی از عجایب آن هم ناپدید شدن برخی ابرها هنگام خورشیدگرفتگی است. صحنه‌ای را تصور کنید که خورشید در آسمانی آبی و زیبا می‌تابد و ابرهای کومه‌ای شبیه به گل‌کلم نیز در آن پراکنده‌اند اما ناگهان متوجه می‌شوید که این ابرهای پنبه‌‌ای دارند ناپدید می‌شوند و با خاموش شدن روشنایی خورشید، همه‌جا در تاریکی فرو می‌رود.

به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، سی‌ان‌ان‌ با انتشار گزارشی درباره این پدیده جالب، می‌نویسد: «زمانی که ماه میان زمین و خورشید قرار می‌گیرد، پرتوهای نور خورشید به زمین نمی‌رسند و کسانی که این منظره خیره‌کننده‌ را شاهدند، اغلب متوجه می‌شوند که توده‌های گل‌کلمی و کومه‌ای ابر نیز ناپدید شد‌ه‌اند.»

خورشیدگرفتگی کامل پیش رو در مناطقی از مکزیک، کانادا و ایالات متحده آمریکا که روز دوشنبه ۸ آوریل برابر با ۲۰ فروردین ۱۴۰۳ رخ خواهد داد، فرصتی تاریخی برای تماشای این منظره‌ حیرت‌انگیز در آسمان است. بر اساس قوانین نجومی، خورشیدگرفتگی کامل برای هر نقطه روی زمین به طور متوسط هر ۳۷۵ سال یک بار رخ می‌دهد.

یک بررسی جالب که روز ۱۲ فوریه (۲۳ بهمن) در مجله علمی نیچر (Nature) منتشر شد، نشان می‌دهد هنگامی که نور جلو بخشی از نور خورشید مسدود و خورشیدگرفتگی آغاز می‌شود، ابرهای سفید و بزرگ و متراکم موسوم به ابرهای کومولوس در ارتفاع‌ها کم به‌تدریج پراکنده می‌شوند و تا زمان پایان خورشیدگرفتگی دیگر شکل نمی‌گیرند.

دانشمندان می‌گویند این یافته‌ها نشان می‌دهد که این پدیده ممکن است برای یافتن راه‌حل‌های اقلیمی مفید باشد. برخی دانشمندان از مدت‌ها پیش در تلاش‌اند با استفاده از روش‌های مهندسی آب‌وهوا با گرمایش جهانی مقابله کنند. مهندسی آب‌وهوا یا اقلیم در واقع دخالت عمدی و در مقیاس بزرگ در سامانه اقلیم زمین است و تلاش می‌کند مجموعه‌ای از فناوری‌ها را به کار بگیرد که با بازتاب دادن نور خورشید به سمت بیرون از زمین، روند افزایشی دمای جهانی را کاهش دهند و از برخی آثار نامطلوب آن بکاهند. 

اما پرسش اینجا است که ابرهای کومولوس چه ارتباطی با این موضوع دارند و اساسا چرا ابرهای کومولوس هنگام خورشیدگرفتگی ناپدید می‌شوند؟

دانشمندان می‌گویند اینکه به طور کلی بگوییم ابرها در زمان خورشیدگرفتگی پراکنده می‌شوند درست نیست و باید گفت تنها ابرهای کومولوس کم‌ارتفاع بر فراز خشکی پراکنده و ناپدید می‌شوند.

آگاهی از این موضوع امر تازه‌ای نیست و دانشمندان پیش از این نیز از آن اطلاع داشتند اما مقاله جدید نشان می‌دهد که ناپدید شدن ابرهای کومولوس در ارتفاع پایین زمانی که تنها ۱۵ درصد از نور خورشید مسدود شده است، شروع می‌شود.

اینکه ابرها از چه لحظه‌ به تاریکی و کاهش نور خورشید واکنش نشان می‌دهند، پرسشی بود که دانشمندان از مدت‌ها پیش در پی یافتن پاسخی برای آن بودند و از این رو تصمیم گرفتند با استفاده از ماهواره‌های تحقیقاتی این ابرها را بررسی کنند.

ماهواره‌ها نور بازتاب‌یافته خورشید از زمین را اندازه‌گیری می‌کنند و دانشمندان می‌توانند با بررسی آن‌ها، درباره ویژگی ابرها اطلاعاتی به دست بیاورند.

پژوهشگران می‌گویند پیش از این، تحقیقات مشابه در این زمینه اثر سایه ماه را طی خورشیدگرفتگی در نظر نمی‌گرفت اما این تیم تحقیقاتی روی داده‌های جمع‌آوری‌شده طی سه خورشیدگرفتگی بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۶ بر فراز آفریقا تمرکز کرد تا بتواند این اثر را هم در محاسباتش لحاظ کند.

به گفته دانشمندان، ابرهای کومولوس در طول خورشیدگرفتگی به دلیل ارتباط میان دو عامل تابش خورشید و فرایندهای تشکیل ابر، از بین می‌روند.

آن‌ها می‌گویند سطح زمین طی خورشیدگرفتگی در اثر ایجاد سایه ماه که جلو نور خورشید را می‌گیرد، به‌سرعت سرد می‌شود و از بالا آمدن هوای گرم از سطح زمین‌ــ یعنی یک عامل اصلی در تشکیل ابرهای کومولوس‌ــ جلوگیری می‌کند. بر اساس شبیه‌سازی‌های صورت گرفته، روند شکل‌گیری این ابرها معمولا بین ۱۵ تا ۲۰ دقیقه طول می‌کشد. این به معنای آن است که پدیده یادشده، یعنی ناپدید شدن ابرهای کومولوس، از زمانی که ماه فقط تا حدی جلو نور خورشید را مسدود کرده و هنوز خورشیدگرفتگی کامل رخ نداده است، آغاز می‌شود.

نقش کلیدی ابرهای در سامانه‌های اقلیمی زمین
ابرها صرفا انبوهی از قطرات آب معلق در آسمان نیستند، بلکه عوامل ضروری جو سیاره ما به شمار می‌روند. ابرها نه‌تنها بخش مهمی از چرخه آب محسوب می‌شوند، بلکه به کنترل تعادل انرژی زمین کمک می‌کنند و بر اقلیم سیاره ما نیز تاثیر دارند. در این میان، ابرهای کومولوس کم‌ارتفاع نقش مهمی را بازی می‌کنند. این ابرها که در پایین‌ترین قسمت جو قرار دارند و در سراسر کره زمین و اقیانوس‌های جهان پراکنده‌اند، عموما به تولید باران تمایلی ندارند اما در بازتاب نور خورشید به فضا بسیار موثرند.