ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنبالهدارها و سیارکها نتیجه گرفتهاند که دوران پرآشوب اولیه شکلگیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
احتمالا در آشوبهای اولیه منظومه شمسی، مشتری در تشکیل ماه موثر بود
19 ارديبهشت 1403 ساعت 2:14
ایتنا - اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنبالهدارها و سیارکها نتیجه گرفتهاند که دوران پرآشوب اولیه شکلگیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است.
دانشمندان میگویند که طی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی، رخدادی به نام «ناپایداری بزرگ» رخ داده است، رخدادی که در جریان آن ۴ غول گازی منظومه شمسی دچار اعوجاج و آشفتگی مداری شدند و اجرام کوچکتر منظومه شمسی را از مدارشان منحرف کردند.
نتایج بررسی اخترشناسان نشان میدهد که تغییرات مدار مشتری ممکن است سبب ناپایداری مداری در سیارهای به نام «تیا» شده باشد. به گفته آنها، ناپایداری مداری این سیاره درنهایت سبب برخورد آن با زمین و شکلگیری ماه شده است.
اخترشناسان با بررسی ترکیبات و موقعیت دنبالهدارها و سیارکها نتیجه گرفتهاند که دوران پرآشوب اولیه شکلگیری منظومه شمسی، احتمالا شاهد رخداد ناپایداری بزرگ بوده است. به عبارت دیگر، دیدگاه غالب دانشمندان امروز این است که اجرام منظومه شمسی از یک دیسک غبار و گازی پیرامون خورشید شکل گرفتهاند. اما مساله بر سر این است که ترکیبات شیمیایی بسیاری از سیارکها و دنبالهدارها با پراکندگی مواد درون این دیسک تطابق ندارد و این حاکی از آن است که این اجرام در گذشته از مدار اولیه خود جدا شدهاند.
به گفته دانشمندان، غولهای گازی منظومه شمسی، یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ، اوایل شکلگیری منظومه شمسی به یکدیگر نزدیکتر بودهاند.
برهمکنشهای گرانشی این غولهای گازی با خردهسیارههای فراتر از نپتون سبب شد تا زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دورتر شوند و، در عین حال، مشتری به خورشید نزدیکتر شود.
اخترشناسان میگویند این تغییرات مداری درنهایت سبب ناپایداری مدار اجرام درونی منظومه شمسی شده است. درواقع این دیدگاه بر مبنای یکی از جامعترین مدلهای تحولات منظومهی شمسی مشهور به مدل نیس است.
این مدل کلاسیک نیس، که در سال ۲۰۰۵ میلادی مطرح شد، بسیاری از ساختارهای منظومه شمسی، ازجمله کشیدگی مدارهای سیارات بزرگ، به تلهافتادن قمرهای نامنظم زحل و نیز ویژگیهای مداری تروجانها را توضیح میدهد و به مهاجرت سیاره مشتری به داخل دیسک عظیم خردهسیارات میپردازد.
پژوهشگران اینک با توجه به موقعیت سیارکها در مدار مشتری، حدس میزنند که این رخداد باید حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از پیدایش منظومه شمسی رخ داده باشد.
کد مطلب: 78767
آدرس مطلب: https://www.itna.ir/news/78767/احتمالا-آشوب-های-اولیه-منظومه-شمسی-مشتری-تشکیل-ماه-موثر