ایتنا - هوش شامل مجموعه‌ای از توانایی‌های ذهنی است که برای حل مسائل ضروری است. اگرچه جنبه‌های مختلفی از جمله هوش کلامی، عددی، فضایی و عاطفی وجود دارد، اما عنصر مرکزی که اغلب به عنوان "هوش عمومی" شناخته می شود، زیربنای همه آنها است.

دانشمندان در تلاش برای درک هوش انسانی، مدت‌هاست که با یک سوال اساسی مواجه شده‌اند: چه مقدار از هوش توسط ژنتیک و چه مقدار توسط عوامل محیطی تعیین می‌شود؟ بر اساس گزارشی که توسط zmescience منتشر شده است، این بحث دیرینه نه تنها به تحقیقات گسترده دامن زده است، بلکه باعث ایجاد صنعت پرسودی شده است که راه‌حل‌های تقویت شناختی ارائه می‌دهد.

به گزارش ایتنا، شیفتگی به هوش ناشی از نقش مرکزی آن در جامعه است، جایی که اغلب مورد احترام است. اما آیا واقعاً می‌توان هوش را افزایش داد؟ آیا این یک ویژگی ذاتی است یا با افزایش سن کاهش می‌یابد؟ برای تحلیل این سوال، این گزارش ابتدا به تشریح این موضوع می‌پردازد که هوش مستلزم چیست و چگونه می‌توان آن را اندازه‌گیری کرد.

هوش شامل مجموعه‌ای از توانایی‌های ذهنی است که برای حل مسائل ضروری است. اگرچه جنبه‌های مختلفی از جمله هوش کلامی، عددی، فضایی و عاطفی وجود دارد، اما عنصر مرکزی که اغلب به عنوان "هوش عمومی" شناخته می شود، زیربنای همه آنها است. این عامل مقطعی، که با آزمون‌های هوش استاندارد مشخص شده است، بر مهارت‌های حل مسئله و تفکر منطقی تأکید دارد.

ارزیابی هوش، ریشه در کار پیشگامان شخصیت‌های تاریخی مانند سر فرانسیس گالتون دارد که پایه و اساس مطالعات مربوط به هوش را در قرن نوزدهم بنا نهاد. مشارکت‌های بعدی روان‌شناسانی مانند چارلز اسپیرمن، ویلیام استرن، آلفرد بینه و تئودور سایمون، درک آن را بهبود بخشید و در توسعه آزمون‌های هوش به اوج خود رسید. با این حال، اگرچه این ارزیابی‌ها مفید هستند، اما بدون محدودیت نیستند. زیرا ممکن است نتواند تمامیت فکر آدمیزاد را به تصویر بکشد و جنبه‌هایی مانند خلاقیت و مهارت‌های عملی را نادیده بگیرد.