ایتنا - مردی مبتلا به سرطان درمان‌ناپذیر از تصمیم غیرعادی‌اش می‌گوید که قصد دارد خودش را به هوش مصنوعی تبدیل کند تا پس از مرگش همچنان کنار همسرش بماند.

مایکل بومر ۶۱ ساله چند هفته بیشتر از عمرش باقی نمانده اما فرایند خلق نسخه‌ای دیجیتال از خودش تسلی‌بخش بوده است.

او مدعی است که این موضوع او را به پسرانش، که ۲۴ و ۳۰ سال سن دارند، نزدیک‌تر کرده است، زیرا داستان‌هایی درباره خودش به سیستم هوش مصنوعی می‌گوید که آن‌ها قبلا هرگز نشنیده بودند.

بومر به نیویورک پست گفت: «ما مجبور شده‌ایم در این وضعیت قرار بگیریم و کشف نکته‌های کوچک درباره من، که آن‌ها هنوز نمی‌دانستند، کلی خوشی‌های کوچک برایمان داشت.»

او در ماه مارس پس از انتشار پستی در رسانه‌های اجتماعی‌ در مورد تشخیص درمان‌ناپذیری بیماری‌اش، این فکر به ذهنش خطور کرد که نسخه‌ هوش مصنوعی خودش را خلق کند.

این ایده نظر دوستش رابرت لوکاسیو را جلب کرد، که بنیان‌گذار خدمات هوش مصنوعی لایوپرسون (LivePerson) و سازنده اترنوس.لایف (Eternos.life) است، یک برنامه هوش مصنوعی که برای شبیه‌سازی افراد پس از درگذشتشان طراحی شده است.

خلق نسخه دیجیتالی از خود کار ساده‌ای نبود و بومر ناچار بود نه تنها صدایش را به برنامه یاد بدهد، بلکه داستان‌ها و موارد بسیاری از زندگی‌اش را تعریف کند تا برنامه بتواند به پرسش‌ها به همان شیوه‌ای پاسخ بدهد که فقط او می‌تواند.

او به برنامه پادکست «این را در نظر بگیر» (Consider This) گفت: «یک سال پیش، همراه همسرم در یکی از این تمرین‌های پراشک‌تر نشسته بودم، درباره آنچه در پیش است صحبت می‌کردیم. و همسرم گفت راستی، یکی از چیزهایی که بیشتر از همه دلتنگش خواهم شد این است که بتوانم بیایم پیشت، و سوالی بپرسم، و تو آن‌جا بنشینی و باآرامش دنیا را برایم توضیح بدهی.»

بومر، که اهل آلمان و دوزبانه است، تصدیق می‌کند که همیشه شیفته فناوری بوده است.

در حالی که نسخه هوش مصنوعی او فقط صدا و کلام است، وقتی فناوری موردنیاز فراهم شود، می‌تواند در قالب ویدیو نیز دیجیتالی شود.

او در ادامه افزود: «اکنون، وقتی هوش مصنوعی می‌خواهد به سوالی پاسخ دهد، سوال می‌رود به... تصور کنید جایی شبیه ابر [کلاود]. و در این ابر تمام دانشی وجود دارد که از خودم برای هوش مصنوعی باقی گذاشته‌ام. و او بخش‌هایی از چیزهایی که [درباره‌شان] صحبت کرده‌ام و برای پاسخ مناسب است برمی‌دارد و آن‌ها را به‌صورت یک قطعه، در یک پاسخ کنار هم قرار می‌دهد.» 

او اعتراف می‌کند که از آن نوع آدم‌ها نیست که خاطراتش را بنویسد، و فکر می‌کند نسخه هوش مصنوعی‌اش ابزاری مفید برای خانواده‌اش خواهد بود.

بومر همچنین گفت این کار به نوه‌های خردسالش فرصتی خواهد داد تا او را بشناسند، فرصتی که در غیر این‌صورت، ممکن نخواهد بود.

او گفت: «بنابراین اگر خاطراتتان را بنویسید، آن زندگی جاودان نیست. پس من این را بیشتر به چشم ابزار می‌بینم، درست است؟ می‌خواهم دانش و تجربه‌ام را عرضه کنم. و بعد [از دنیا] می‌روم... و می‌خواهم نسل‌های بعدی تا هر اندازه که ممکن است تجربه و دانش من را به ارث ببرند.

«چه به کار برود چه نرود، چه مثل عکس به دیوار بزنند... یا آن را توی کشو بگذارند، اهمیتی نمی‌دهم. روی آن موضوع تاثیر و نفوذی ندارم. اما می‌توانم آن را از خودم به جا بگذارم، درست است؟ می‌توانم آن را باقی بگذارم.»

آنت، همسر بومر، با گمانه‌زنی درباره کاربردی که هوش مصنوعی ممکن است برایش داشته باشد، گفت چیزی بیش از ابزاری تسلی‌بخش نخواهد بود که شاید از آن استفاده کند تا برایش شعری بخواند.

او درباره کاربردهای احتمالی‌اش گفت: «گمان کنم شاید شعری برایم بخواند. می‌توانم از او بپرسم کی با هم آشنا شدیم... یا می‌توانم از او بخواهم، خب، برایم تعریف کن او [چطور] خواستگاری کرد... بنابراین دو تایی تمام چیزهای خوبی را که داشتیم به خاطر می‌آوریم.»

اترنوس.لایف مدعی است این برنامه به‌قدری هوشمند است که ارزش‌هایی را که فرد در طول زندگی‌اش به آن پایبند بوده است حفظ خواهد کرد، و بومر و همسرش تا این‌جا تحت تاثیر نتایج کار قرار گرفته‌اند.

بومر، که تقلیدهای هوش مصنوعی از خود را «دقیق» توصیف کرد، در پایان گفت: «این به من، به‌ قولی، نوعی حس پایان می‌دهد.»