ایتنا - دانشمندان بر اساس یک زمینه‌‌ جدید مطالعاتی، عصب‌پژوهی رقص، در تلاش‌اند تا درباره‌ چگونگی تاثیر رقص بر مغز بیشتر بدانند.

با افزایش شواهدی که به ارتباط مثبت بین رقص و مغز اشاره دارند، دانشمندان اکنون عصب‌پژوهی رقص را به عنوان یک زمینه‌ مطالعاتی موجه دنبال می‌کنند. پژوهشگران از دهه‌ها پیش، از رقص به عنوان درمانی برای افراد مبتلا به بیماری‌های مغز و اعصاب استفاده کرده‌اند.

اما دانشمندان تازه در این اواخر که جولیا سی باسو، مدیر آزمایشگاه مغز تجسمی دانشگاه ویرجینیا تک، در قالب «همگامی درون‌مغزی» فرضیه‌سازی کرد، آثار مثبت رقص بر مغز‌ را ــ از عملکرد حرکتی گرفته تا سلامتی روانی‌ــ به مجموعه‌ای از سازوکارهای پیچیده عصبی نسبت داده‌اند.

او و تیم پژوهشی‌اش نشان می‌دهند که رقص صرفا مناطق مختلف مغز را فعال نمی‌کند، بلکه [میان آن‌‌ها] ارتباط هم برقرار می‌کند و شبکه‌های عصبی داخلی را تقویت می‌کند.

او به نیویورک تایمز گفت «وقتی می‌گوییم در یک موج قرار گرفتن [هماهنگی کامل و هم‌فرکانس شدن]ــ اساسا این همان چیزی است که اتفاق می‌افتد» و افزود که رقص، توانایی بدن و مغز را برای هماهنگی کامل تقویت می‌کند تا جایی که «میان بخش تفکر و بخش احساس و بخش حرکت و حس کردن» یک ارتباط یکپارچه ایجاد می‌شود.

پژوهشگران با در نظر گرفتن اینکه اختلالات مغز و اعصاب مانند پارکینسون و آلزایمر به فروپاشی مسیرهای عصبی موجود منجر می‌شوند، متوجه شده‌اند که رقص می‌تواند توانایی مغز را برای ایجاد ارتباطات و مسیرهای عصبی جدید تقویت کند. مرکز رقص مارک موریس برنامه‌ «دنس فور پی‌دی» به مدت تقریبا ۲۰ سال کلاس‌های تخصصی را برای افراد با بیماری پارکینسون ارائه داد و مدت‌ها پیش از اینکه دانشمندان بتوانند داده‌ها را به هم مرتبط کنند، متوجه شد که این حرکت برای درمان بیماران موثر بوده است.