ایتنا - اندازه‌گیری میزان روشنایی گیتی برای تایید نظریه‌های موجود درباره ساختار و ترکیب عالم اهمیت بسیاری دارد. با این حال، این اندازه‌گیری‌ها تاکنون چالش‌برانگیز بوده‌اند.

اندازه‌گیری میزان روشنایی گیتی برای تایید نظریه‌های موجود درباره ساختار و ترکیب عالم اهمیت بسیاری دارد. با این حال، این اندازه‌گیری‌ها تاکنون چالش‌برانگیز بوده‌اند، زیرا از جایی که ما هستیم، یعنی زمین، نور خورشید و غبار میان‌سیاره‌ای در منظومه شمسی سبب پراکندگی نور و ایجاد اختلال در اندازه‌گیری‌ می‌شوند. دانشمندان ناسا برای حل این مشکل، از فضاپیمای «نیو هورایزنز» (New Horizons) استفاده می‌کنند. مزیت این کاوشگر این است که به دور از آثار نور خورشید و در فضای تاریک و سرد منظومه شمسی بیرونی قرار دارد.

این فضاپیمای ناسا که بیش از ۱۸ سال پیش به فضا پرتاب شد، حدود ۹ سال پس از نقشه‌برداری از سطح پلوتو به فاصله‌ای بیش از ۸.۸ میلیارد کیلومتری از زمین رسیده است.

به گزارش لایوساینس بر اساس مقاله‌ای که اخیرا در مجله آستروفیزیکال (The Astrophysical Journal) منتشر شد، این کاوشگر تاکنون دقیق‌ترین و بهترین اندازه‌گیری‌ها را از مقدار کل نوری که گیتی ما تولید می‌کند، انجام داده است.

به گفته محققان، یکی از مسائل کلیدی در این تحقیق اندازه‌گیری پس‌زمینه نوری کیهانی یا سی‌‌او‌‌بی (COB) است که اصطلاحا به مجموع نوری گفته می‌شود که در طول عمر کیهان از کهکشان‌ها و ستارگان منتشر شده است.

این پس‌زمینه نوری به دانشمندان کمک می‌کند تا نور مرئی از ستارگان و محیط‌ سیاهچاله‌ها را با پیش‌بینی‌های نظری مقایسه کنند. اگر این اعداد با هم مطابقت داشته باشند، به این نتیجه می‌رسیم که مدل‌های کنونی ما از گیتی به‌طور کلی درست‌اند، اما اگر اختلافی بین آن‌ها وجود داشته باشد، این ممکن است نشان دهد که دانش ما از ماهیت گیتی ناقص است.