یک بررسی جدید پیشنهاد می‌کند که زمین احتمالا بیش از ۴۵۰ میلیون سال پیش در دوره‌ای از بمباران شدید شهاب‌سنگی، به طور موقت، سیستمی شبیه به حلقه‌های زحل داشته است.

دانشمندان ۲۱ دهانه برخوردی سیارکی را از دوره «اوج برخوردهای اردویسین» که ۴۶۶ میلیون سال پیش رخ داده، بررسی کردند و دریافتند که این دهانه‌ها به طرز عجیبی در یک نوار باریک از سرزمین‌های نزدیک به خط استوا قرار گرفته‌اند، در حالی که بیش از ۷۰ درصد از پوسته قاره‌ای زمین در آن زمان خارج از این منطقه بوده است.

سیارک‌ها معمولا تصادفی به نقاط مختلف برخورد می‌کنند، بنابراین دهانه‌های برخوردی همان‌طور که در ماه و مریخ دیده می‌شود، یکنواخت توزیع می‌شوند.

محققان حدس می‌زنند که الگوی برخورد نزدیک به خط استوا پس از آن شکل گرفت که یک سیارک بزرگ میلیون‌ها سال پیش، مواجهه‌ای نزدیک با زمین داشت.

آن‌ها در مطالعه جدید که در مجله «مقالات علمی زمین و علوم سیاره‌ای» (EPSL) منتشر شد، این نظریه‌ را طرح می‌کنند که این سیارک غول‌پیکر به دلیل نیروهای کشندی تکه‌تکه شد و مانند حلقه‌هایی که در اطراف زحل دیده می‌شود، حلقه‌ای از خرده‌ریزها را پیرامون سیاره ما ایجاد کرد.

اندی تامکینز، نویسنده این مقاله از دانشگاه موناش استرالیا، توضیح داد: «طی میلیون‌ها سال، مواد این حلقه به‌تدریج به زمین سقوط کردند و افزایش شدید برخوردهای شهاب‌سنگی مشاهده‌شده در سوابق زمین‌شناسی را ایجاد کردند.»

«همچنین می‌بینیم که لایه‌های موجود در سنگ‌های رسوبی این دوره مقدار زیادی از خرده‌های شهاب‌سنگ دارند.»

دانشمندان گمان می‌کنند که چنین حلقه‌ای احتمالا سایه‌ای روی زمین انداخته و «آثار احتمالی بر اقلیم» داشته است.

آن‌ها می‌گویند که این حلقه با مسدود کردن نور خورشید، احتمالا در یک رویداد سرمایش جهانی قابل‌توجه به نام «یخبندان هیرنانتین» که به عنوان یکی از سردترین دوره‌های ۵۰۰ میلیون سال گذشته شناخته می‌شود، سهم داشته است.

یک دوره سرمایش شدید در ۴۶۳ تا ۴۴۴ میلیون سال پیش به‌ طرزی رازآلود، زمانی بود که سطح دی‌اکسید کربن، گاز گلخانه‌ای که زمین را گرم می‌کند، در جو بالا بود.

این نظریه به روی چگونگی تاثیر رویدادهای کیهانی بر اقلیم زمین چشم‌اندازی جدید می‌گشاید.

دانشمندان در این بررسی جدید، سطح زمین را در قاره‌هایی که قابلیت حفظ دهانه‌های برخوردی از آن زمان را داشته‌اند، محاسبه کردند.

آن‌ها دریافتند که مناطق غرب استرالیا، آفریقا و کراتون آمریکای شمالی و همچنین بخش‌های کوچکی از اروپا برای حفظ چنین دهانه‌هایی مناسب بوده‌اند.

در حالی که تنها ۳۰ درصد از خشکی‌ها در آن زمان نزدیک به خط استوا بودند، همه دهانه‌های برخوردی در این منطقه پیدا شدند.

آن‌ها گفتند: «تکه‌های حاصل از آن یک حلقه خرده‌ریز ایجاد کرد که طی ده‌ها میلیون سال فروپاشید و به افزایش غیرعادی نرخ دهانه‌های برخوردی منجر شد.»

«این فرضیه ممکن است توضیح دهد که چرا تمامی ساختارهای برخوردی از آن زمان در نزدیکی خط استوا واقع شده‌اند.»

محققان احتمال وقوع چنین رویدادی را به انداختن یک سکه سه‌طرفه تشبیه می‌کنند‌ــ به فرض که چنین چیزی وجود داشته باشد‌ــ که ۲۱ بار پشت سر هم خط ظاهر شود.

دانشمندان گفتند: «ما این احتمال را که توزیع ساختارهای برخوردی نتیجه برخوردهای تصادفی و غیرمرتبط باشد، ۱ در ۲۵ میلیون تخمین زده‌ایم.»