ایتنا - واقعیت‌ این است که برای اهالی آگاه و فهیم صنف فرق دارد که چه کسی سکان‌دار نمایشگاه تخصصی‌اشان باشد و زیر تابلوی چه کسی هزینه کنند.

محمد ثروتی - دبیر الکامپ شانزدهم و عضو هیات مدیره سازمان نظام صنفی رایانه‌ای

الکامپ شانزدهم که برگزاری موفقش در سال گذشته خاطره‌ای شد بعد از پنج سال در اذهان اهالی صنف نمونه‌ای بود از یک همت و غیرت صنفی برای نشان دادن توان و عزم صنف فرهیخته فناوری اطلاعات برای مشارکت حداکثری در رویدادی که به خودشان مربوط است.

بر همین اساس است که شرکت‌ها درک می‌کنند اگر نمایشگاهی در کمتر از سه ماه و بعد از سال‌ها دوری می‌تواند تمامی خدمات و آمار و ارقام کمی و کیفی ۵ ساله گذشته را با افزایش حداقل ۲۰ درصدی پشت سر بگذارد، تنها به مدد و مشارکت اعضای صنف بوده است و بس و اینکه خودشان توانستند مدیریتش کنند.
در این خصوص لطفا چانه نزنید. آفتاب آمد دلیل آفتاب.

واقعیت‌ این است که برای اهالی آگاه و فهیم صنف فرق دارد که چه کسی سکان‌دار نمایشگاه تخصصی‌اشان باشد و زیر تابلوی چه کسی هزینه کنند.

صنف‌شان که از درون خودشان است و با آنچه در این صنعت می‌گذرد درد‌ آشنا است یا شرکتی‌ که از صدر تا ذیلش دولتی هستند و تا ساعت ۵/۲ بعدازظهر بیشتر در پشت میزهایشان نیستند یا حتی شرکتی که تخصصش فقط نمایشگاه‌داری است و فرقی میان آی‌تی و غیر آی‌تی قائل نیست.

واقعیات دیگری هم هست.
مانند اینکه برای غرفه‌‌گذار مهم است که هزینه‌های سنگین نمایشگاهی‌اش را برای بازدیدکننده متخصص و هدفمند عرضه کند یا برای عامه مردم؟
برایش مهم است که حق جانمایی‌اش در کنار کسانی که سر و سری با جانماداران هستند، محفوظ بماند و از فرصت برابر استفاده کند یا مجبور شود فضایی در گوشه و کناری بگیرد.

واقعیت آن است که قاطبه شرکت‌های‌مان دوست‌دارند جوانمردانه در بازی رقابت و کسب فضای مرغوب حضور داشته باشند.

واقعیت آن است که شرکت‌های فناور ما دوست دارند در عصر تکنولوژی از پشت مانیتور لپ‌تاپ‌شان جای‌شان را مشخص کنند نه اینکه بخواهند پولی به دلال‌های خوش‌پوش بدهند.

اما آنچه در الکامپ ماضی گذشت تنها بخشی از ده‌ها طرح و ایده و خدمتی بود که صنف فناوری اطلاعات می‌توانست در فرصت بسیار اندک سه ماهه انجامش دهد و اگر آنان که دستی در آتش تصمیم‌گیری دارند به فکر دقیقه نود نباشند و زودتر عزمشان را جزم کنند، می‌توان امیدوار به داشتن نمایشگاهی که حرف‌هایی برای گفتن در درون و برون دارد، داشت.

اگر از هم‌اکنون برای الکامپ آتی، تصمیمی قاطع و مدبرانه گرفت، می‌توان امید داشت که خود شرکت‌های خارجی میهمان الکامپ خواهند شد؛ بی‌آنکه مجبور شد به زور و فشار شرکت‌های داخلی‌ را به جای آمار خارجی‌ها جا زد.
یا اگر از هم‌اکنون برای شش‌ماه بعد که زمان زیادی هم نیست گام‌های عملیاتی برداشته شود، می‌توان مطمئن بود که بازدیدکننده متخصص و عمومی را ساماندهی کرد و شرکت‌های همکار را بهتر در کنار هم جای داد یا با در اختیار گرفتن سالن‌های بهتری از خجالت ده‌ها شرکت خصوصی که به دلیل کمبود جا نتوانستند در الکامپ شانزدهم همراه‌ باشند، در آمد.

واقعیت آن است که الکامپ شانزدهم توانست بخشی از نیازهای کسب و کار شرکت‌ها را تامین کند و رونقی به بازارشان دهد و اگر مدیران دولتی
سریع راه را برای آغاز فعالیت‌های رسمی صنف از هم‌اکنون باز کنند، بخش بیشتری از نیازهای تجاری شرکت‌ها مجال تحقق در الکامپ بعدی خواهد داشت.

باید برای این امر برنامه‌ریزی و کار کرد و رایزنی نمود نه اینکه تنها به نیمه خالی لیوان نگریست و به قطار تازه به حرکت افتاده سنگ انداخت آن‌هم تنها برای اینکه در این قطار برای خواسته‌های اضافی و بی‌جای ما، جایی نبوده است.