ایتنا - به بعضی انتظارهایمان هم نرسیدیم. مثلا دلمان میخواست دولت دست از تصدی‌گری بردارد اما بعضی‌ها به طور جدی تصمیم گرفته بودند نشان دهند هیچ اعتقادی به کاهش تصدی‌گری ندارند.

علی اصلان شهلا - وقتی ما همان آدم‌های پارسال هستیم و تغییری در تفکر و نگاه و علم و دانش‌مان ایجاد نشده باشد، باید برای قدری بهتر شدن و گامی به جلو رفتن، حتی اگر در حد یک وجب باشد، کلاهت را بالا بگیری و لبخندی از رضایت بزنی.

مثلا وقتی در سال ۹۳، مثل سال ۹۲ و سال‌های قبل، دو تفکر دلواپسی و تدبیر، زورشان بیش از بقیه اندیشه‌هاست، فقط می‌توانیم آرزو کنیم تدبیر، کمی به دلواپسی بچربد، تا اگر قرار نیست سایت‌های فیلتر شده‌ای مانند فیسبوک و توییتر رفع فیلتر شوند، حداقل جلو فیلتر اینستاگرام و وایبر و دیگر شبکه‌های اجتماعی، با وجود فشار و نگرانی زیاد دلواپسان، گرفته ‌شود.

یا وقتی بدنه کارشناسی و برنامه‌ریزی ما تغییری نکرده است، بنابراین نمی‌‌توانیم انتظار پایان ناگهانی طرح‌های بی‌فایده و پرهزینه در بخش‌هایی مثل هدفمندی یارانه‌ها را داشته باشیم.
اما حداقل می‌‌توان انتظار داشت تکرار اشتباه ثبت‌نام برای دریافت یارانه‌، با زیرساخت‌های فناوری اطلاعات صورت بگیرد تا کم‌ترین هزینه را به کشور تحمیل کند.

همچنین قطعا انتظار نداشتیم مدیران دولتی ما به این راحتی‌ها سراغ استفاده از سامانه معاملات الکترونیکی بروند تا مناقصات و مزایده‌ها کمی شفاف‌تر و فساد کمتر شود. اما همین که می‌شنویم کلاس‌های آموزشی برگزار شده و چند معامله هم در این سامانه صورت گرفته و یک قدم به استفاده از آن نزدیک شده‌ایم، خودش جای شکر دارد.

در میان این نهادها، استثنا هم داشتیم که فراتر از انتظار ظاهر شدند.
نمونه این موضوع پلیس فتا بود که علاوه بر حضور جدی در فضای سایبری، به اطلاع رسانی موثر و مستمر در خصوص پرونده‌های این حوزه پرداخت.

البته به بعضی انتظارهایمان هم نرسیدیم. مثلا دلمان میخواست دولت دست از تصدی‌گری بردارد اما بعضی‌ها به طور جدی تصمیم گرفته بودند نشان دهند هیچ اعتقادی به کاهش تصدی‌گری ندارند.
مثلا دکتر گلزاری معاون وزارت ورزش و جوانان به جای ساماندهی سایت‌های اینترنتی ازدواج، سایتی دولتی راه انداخت تا به رقابت با بخش‌خصوصی بپردازد.

هرچند در سال ۹۳، دعوا سر دستور جلسه، تلاش برای ادغام نهادها و حذف رقیب، دلواپسی، فیلترینگ، فساد و... وجود داشت، اما به نظرم فناوری اطلاعات در ایران یک وجب به جلو رفت.
از آنجا که سال ۹۴ هم، ما همچنان همان آدم‌های ۹۳ و ۹۲ باقی خواهیم ماند، خیلی که هنر کنیم، شاید یک وجب‌مان، دو وجب شود. مگر آن که عوض شویم یا زور آدم‌های بهتر از ما، بر ما بچربد.