ایتنا - شتابزدگی در راه‌اندازی شبکه‌های اجتماعی بومی و ترویج استفاده از آنها به جای شبکه‌های اجتماعی خارجی نتیجه‌ای جز به خطرافتادن حریم خصوصی افراد نداشته است.

زهرا میرخانی - عصر ارتباط - تشویق دولتمردان به ویژه وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات به حضور مردم در شبکه‌های اجتماعی داخلی از ابتدای دولت یازدهم مشهود بوده است. واعظی که شبکه‌های اجتماعی داخلی را مورد تایید وزارت ارتباطات می‌داند از دوسال پیش در برخی شبکه‌های داخلی وطنی صفحه ایجاد کرد تا مردم را بیش از پیش به حضور در این شبکه‌ها ترغیب کند.

اما هفته گذشته از سازمان فناوری اطلاعات، که دست بر قضا زیرمجموعه همین وزارتخانه است، خبر آمد که ۹ شبکه اجتماعی پربازدید ایرانی با نقص جدی در امنیت و حریم خصوصی مواجهند، خبری که برپایه یک پژوهش علمی استوار است و نه نظریه یک شخص خاص. بنابراین شبکه‌های پرتعداد داخلی که از لحاظ بصری نیز نتوانسته بودند برای کاربران جذابیت داشته باشند حالا با مشکل جدی ناامنی و تهدید حریم خصوصی افراد مواجهند.

سوال اینجاست که رشد قارچ‌گونه شبکه‌های اجتماعی داخلی بر اساس کدامین مجوز و قانونی صورت گرفته است و اساسا آیا کنترلی بر این گونه شبکه‌های اجتماعی صورت می‌گیرد یا صرف داخلی و بومی بودن کفایت می‌کند؟

این مساله که مردم را به انحای مختلف به استفاده از شبکه‌های اجتماعی داخلی ترغیب کنیم و پس از قرار گرفتن تمام اطلاعات مردم روی این شبکه‌ها، اعلام شود که ناامن هستند آیا حاصلی جز بی‌اعتمادی کاربران به دنبال خواهد داشت؟

اینک شتابزدگی در راه‌اندازی شبکه‌های اجتماعی بومی و ترویج استفاده از آنها به جای شبکه‌های اجتماعی خارجی نتیجه‌ای جز به خطرافتادن حریم خصوصی افراد نداشته است. پس از عضویت هزاران ایرانی در این گونه شبکه‌ها اینک تازه الزامات امنیتی مورد نیاز این شبکه‌ها در دست تهیه است؛ نوشدارو پس از مرگ سهراب؟
چرا در کشور ما امنیت، دغدغه‌ای دیرهنگام است و در هنگام بسترسازی هر تکنولوژی، مقوله‌ای به این مهمی نادیده گرفته می‌شود. همین اتفاق را چندی پیش در ممنوعیت تراکنش خرید از درگاه موبایل شاهد بودیم که اصلی‌ترین علت این محدودیت، دغدغه امنیت مطرح شده بود! مگر نه این که پیش از راه‌اندازی و تکمیل هر پروژه‌ای باید به فکر اصلی‌ترین بخش آن که همان امنیت کاربران و حفظ حریم خصوصی افراد است، توجه شود؟

کاش برای احترام به کاربران در هر مقوله‌ای، قبل از اجرای هر پروژه‌ای از صفر تا صد آن ارزیابی شود نه این که بعد از سالها استفاده مردم، ناگهان به فکر ارزیابی بیفتیم. دست آخر این که بد نیست مسوولان از خود این سوال را بکنند که اگر آنها جای مردم بودند و به آنها گفته می‌شد شبکه‌های اجتماعی داخلی امن نیستند، چه می‌کردند؟