ایتنا - وزارت ارتباطات در مدیرت یک سازمان کوچک به نام زیرساخت و تامین بدون دردسر اینترنت مردم(که تنها نقش دلالی در آن دارد) همچنان ناتوان است و فشل، اکنون با مخابرات چه می‌تواند بکند؟

تغییر موضع وزیر ارتباطات درباره نرخ‌های مخابراتی/ معاون وزیر ارتباطات رئیس هیات مدیره مخابرات شد/ تغییر ۱۸۰ درجه‌ای نظر وزیر/ آشتی وزارت ارتباطات و مخابرات مجوز گرانی را صادر کرد/ رابطه تعرفه تلفن با صندلی مدیریت/ دم خروس بیرون زد!

اینها فقط تعدادی از عناوین دم دستی بعضی رسانه‌ها در باره تغییرات جدید در مخابرات است.
فارغ از برخی اتفاقات و جوسازی‌های رسانه‌ای و حواشی، چند مسئله در این میان مهم بنظر می‌رسد:

۱ - مدت‌ها مجادله و مقاومت سرسختانه در برابر افزایش تعرفه‌های مخابراتی به بهانه "حفظ حقوق مردم"، و اکنون بلافاصله پس از تصرف کرسی ریاست، این افزایش را ضروری دانستن، از مصادیق آشکار بی‌صداقتی و سیاست‌کاری است. وزیر چگونه می‌تواند به‌راحتی سخن خود را که: «برخلاف افزایش قیمت در همه بخش‌ها من به خاطر حقوق مردم جلوی افزایش تعرفه مخابراتی را می‌گیرم» فراموش کند و فرمان افزایش قیمت بدهد؟ بنظرم این عملکرد غیرمنطقی و حداقل سودجویانه وزارت ارتباطات را نشان می‌دهد(اگر نگوییم باندبازی) که به پای دولت یازدهم نوشته می‌شود(و از همین زاویه هم تاسف‌بار است.)

۲ - در فرایند خصوصی‌سازی مخابرات، استدلال مخالف فراوان بود، بخصوص در سپردن آن به یک مجموعه وابسته به نهادهای نظامی که از اصلی‌ترین انتقادات مطرح بود. اما حالا هدف برات قنبری(از منتقدین مخابرات) از مدیریت این ساختار چیست؟ فقط نشستن روی صندلی ریاست؟ آیا هدف دولتی کردن مجدد مخابرات است؟ آیا دولت اساسا هیچ توفیقی در این کار خواهد داشت؟ وزارت ارتباطات در مدیرت یک سازمان کوچک به نام زیرساخت و تامین بدون دردسر اینترنت مردم(که تنها نقش دلالی در آن دارد) همچنان ناتوان است و فشل، اکنون با مخابرات چه می‌تواند بکند؟

۳ - برات قنبری از قدیمی‌های مخابرات است، و زمانی که در پایان دهه هفتاد نصرالله جهانگرد معاون وزیر ارتباطات بود، او هم قائم مقام مخابرات بود. معلوم نیست این علاقه به چسبندگی(ترجمه عبارت معروفِ "نوستالژی بازگشت به گذشته"!) کِی گریبان این دوستان را رها می‌کند تا کشور بتواند تجربه‌های جدید و به‌روزتری در عرصه مدیریت تجربه کند. از طرف دیگر فشار دولت به مخابرات به بهانه عدم توسعه این تشکیلات بود که البته در جای خود کم و بیش استدلالی منطقی بود، اما واقعا این مدیران قدیمی(قنبری و دیگر همکاران) بعد از دو دهه دارای کدام دیدگاه به‌روز و مدرنی برای تجدید ساختار این سازمان و ارائه خدمات جدید همگام با دنیا هستند؟ آیا دو کلمه سخن یا نوشته می‌توان از ایشان یافت که مشابه حرف‌های کلی و تکراری همیشگیشان نباشد بلکه دستورالعمل‌های مشخص توسعه‌ای متناسب شرایط امروز دنیا باشد؟
به نظر می‌رسد با این اتفاق، مخابرات را که یکی از دارایی‌های ملی بود و البته رو به افول می‌رفت، اکنون باید رسما رو به موت دانست.