کارشناسان معتقدند، نمی‏‌توان از داده‌‏ها نتیجه‏‌گیری کرد که اپراتورها از اختلالات سود می‌‏برند، هرچند باعث افزایش درآمدشان شود و معتقدند که در اینجا حقوق کاربر است که تضییع می‌‏شود و نمی‌‏تواند به اندازه‏ای که هزینه کرده، از اینترنت استفاده کند. درواقع به باور این کارشناسان، چنانچه از زاویه هزینه - فرصت به موضوع نگاه کنیم، فرصت از‏ دست‏ رفته و هزینه‌‏های تحمیل‏‌شده به‏‌قدری زیاد است که نمی‏‌توان فیلترینگ را برای هیچ گروهی سودآور تلقی کرد.

از دوستان و آشنایان به‌تازگی جلای وطن کرده، بپرسید کدام ویژگی کشور مقصد آنها را شگفت‌زده کرده است. میان ویژگی‌های ریز و درشتی که به تناسب مقصد از آن نام می‌برند، یک ویژگی مشترک وجود دارد و آن هم تجربه کار با اینترنت پرسرعت و بدون فیلتر است. اگر نگاهی به آمار آخرین گزارش کیفیت اینترنت که چندی پیش انجمن تجارت الکترونیک تهران منتشر کرده بیندازید، متوجه می‌شوید این مسئله هیچ ارتباطی با ذوق‌زدگی مهاجر نسبت به کشور مقصد ندارد.
گاهی که میان کارهای روزانه با اختلال، کندی و قطعی دسترسی به فیلترشکن مواجه می‌شوم، این گزاره گزارش ذکرشده در ذهنم پررنگ می‌شود و حسرت می‌خورم که سرعت و کیفیت تماشای یوتیوب در ترکیه، از تماشای آپارات در ایران بالاتر است. شاید همین مثال کافی باشد تا ببینیم فیلترینگ گسترده، این سیاست انقباضی که حالا بیشتر شبیه به لجبازی با مردم شده، چگونه وقت، پول و انرژی ایرانی‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اما ریشه این لجبازی کجاست؟ آیا باید به دنبال دست‌های پشت پرده بگردیم یا اگر چنین کنیم، درگیر هزارتوی بی‌بازگشت توهم توطئه شده‌ایم؟ پیدا کردن اینکه چه کسی اولین‌بار گفت گردش مالی فروش فیلترشکن آن‌قدر بالاست که مافیای آن اجازه برداشته شدن فیلترینگ را نمی‌دهند، کار دشواری است، ولی این اواخر مشابه این عبارات را در رقابت‌های انتخاباتی ریاست‌جمهوری و از زبان برخی نمایندگان مجلس هم شنیده‌ایم. این مسئله که به‌عنوان حقیقتی اثبات‌شده در میان مردم و سیاستمداران دهان‌به‌دهان می‌چرخد، تا چه اندازه منطبق بر واقعیت است؟ برای پاسخ به این پرسش باید نگاه ریزبینانه‌تری داشته باشیم.
 

۳۰، ۴۰ یا ۵۰ هزار میلیارد تومان؟

برآورد گردش مالی؛ این‌بار با استدلال

اپراتورهای مقصر اما متضرر

شرکت‌های عامل فیلترینگ سهم مهم‌تری دارند