تیمی از دانشمندان انستیتو علمی Carnegie در واشنگتن که پیش از این فرم جدیدی از آنالیز مواد را بنام secondary ion mass spectrometry یا SIMS ابداع نموده بودند، تصمیم گرفتند تا این روش را بر روی نمونه‌هایی از سنگ‌های سطح ماه که در دهه‌های 60 و 70 میلادی و توسط سفینه‌های آپولو در طول این سال‌ها به زمین آورده شده بودند امتحان کنند. Alberto Saal رهبر تیم که از دانشگاه Brown می‌باشد در مصاحبه با رویترز گفت: «ناگهان روزی با خودم گفتم چرا این متد را بر روی سنگ‌های ماه امتحان نکنیم؟ پس از آن برای سه سال طول کشید تا توانستیم ناسا را قانع کنیم که به حرف ما توجه نمایند.» بعد از اینکه نمونه‌های دریافتی از ناسا اسکن شدند مشخص گردید که آثاری از هیدروژن همانند آنچه که در پوستۀ زمین وجود دارد در این نمونه‌ها موجود است. «فرضیه‌های متعددی بوجود آمدند که بر اساس آنها می‌توان گفت که در لایه‌های زیرین ماه به اندازه سطح زمین آب وجود داشته است.» این گفته متعلق به James Van Orman محقق پیشین Carnegie که اینک در دانشگاه Case Western Reserve University فعالیت دارد می‌باشد. برخی از دانشمندان عقیده دارند ماه در ابتدا حجمی به اندازۀ مریخ داشته که در برخورد با زمین متلاشی شده و تکه‌ای از آن که امروزه به نام ماه شناخته می‌شود در مدار زمین قرار گرفت. این فرآیند با حرارت بسیار بالائی همراه بوده و این امر در کنار فقدان اتمسفر، به تبخیر تمام آب‌های احتمالی موجود بر روی سطح ماه منجر شده‌ است. گروهی از دانشمندان عقیده دارند وجود آب در ساختار سنگ‌های ماه بدلیل برخورد برخی شهاب سنگ‌های دنباله‌دار بوده و فزضیۀ وجود آب بر روی ماه مردود می‌باشد.