از این روبات پرنده بعنوان Fighter Wing یا فرمانده تیم هوائی استفاده می‌شود. این روبات که یکصد و هفتاد و چهارمین Fighter Wing نیروی هوائی محسوب می‌شود برخلاف دیگر Fighter Wingها تنها هواپیمای فرمانده‌ای است که از راه دور کنترل می‌گردد. این روبات جنگنده بر پایه یکی از هواپیماهای F-16 ساخته شده که اخیراً و بتازگی از عراق بازگشته است و بر اساس یک گزارش منتشر شده نظامی قرار است مابقی اسکادرانی که این F-16 متعلق به آن بوده است نیز به این روبات پیوسته و تشکیل اولین تیم MQ-9 Reaper که از راه دور کنترل می‌شوند را بدهند. این روبات‌های پرنده توانائی 14 ساعت پرواز را در بین دو سوختگیری داشته و می‌توانند سه تن تجهیزات را تا ارتفاع 50 هزار پائی حمل نمایند. هزینه ساخت این هواپیماها یک سوم هزینه ساخت یک F-16 استاندارد بوده و هزینه سوخت مورد نیاز آنان نصف حالت عادی خواهد بود. خلبانان این جنگنده‌ها در حال تمرین با هواپیماهای جدید خود هستند. سیستم هدایتی این روبات‌ها بگونه‌ای است که خلبانان را قادر می‌سازد بدون نیاز به ترک خاک ایالات متحده هواپیماهای خود را هدایت نمایند. البته تیم تعمیرات و نگهداری کماکان ناچارند تا در مکان فیزیکی هواپیما حضور داشته باشند. البته فعلاً و بدلیل نیاز به بروز ریفلکس‌های آنی و سریع، تا چند سال آینده نیز هواپیماهای جنگی نیازمند خلبان‌های انسانی خواهند بود. به عقیده کارشناسان، این هواپیماها دارای هزینه‌های پنهان دیگری بوده و به عقیده برخی استفاده از این سلاح‌ها و تأثیرات روانی آنان موجب خواهد شد تا فشار روحی بیشتری بر خلبانان وارد آید. کلنل Albert K. Aimar فرماندۀ اسکادران شناسائی 163d که همچنین یک روانشناس نیز می‌باشددر این باره می‌گوید: «وقتی شما در ارتفاع 50 هزار پائی یک بمب 500 پاوندی را بر روی نقطه‌ای می‌اندازید و بعد به راه خود ادامه می‌دهید و می‌روید، نمی‌توانید ببینید که پشت سر شما چه اتفاقی رخ داده است.» «اما وقتی که از چنین تجهیزاتی استفاده می‌کنید از زمان شلیک یک موشک تا زمان اصابت به هدف و نتایج تخریبی بعد از آن، همه این تصاویر بوضوح و توسط ابزارهای مدرن و جدید با بالاترین دقت و کیفیت در مقابل چشمان شما قرار خواهند گرفت. چنین صحنه‌هایی برای مدت‌های طولانی در ذهن افراد باقی خواهند ماند.» نیروی هوائی برای جبران این تأثیر و جلوگیری از وارد آمدن آسیب‌های روانی، تیمی از روانشناسان و مشاوران را برای تحت نظر گرفتن خلبانان روبات‌های پرنده در نظر گرفته است. سرهنگ دوم Michael Lenahan می‌گوید: «بنظر من احساس عجیبی دارد. شما برای زدن یک هدف در پشت دستگاه ناوبری قرار می‌گیرید و بعد از اینکه کارتان تمام شد از پشت صندلی بلند می‌شوید و برای دیدن بازی فوتبال پسرتان به مدرسه وی می‌روید.»