ايتنا - شناخت بیشتر سیاهچاله‌ها

سیاهچاله‌ها مناطقی هستند با چگالی بسیار بالا به‌طوری‌که فضای اطراف خودشان را دچار درهمگسیختگی می‌کنند، تا آنجا که ماده و نور را هم جذب می‌نماید؛ به‌گونه‌ای که اگر شیئی از یک حد بیشتر به سیاهچاله نزدیک شود، دیگر راه فراری ندارد.

به گزارش ایتنا و به نقل از Space، شبیه‌سازی جدید ناسا نمای مفصل‌تری از سیاهچاله‌ها به تصویر می‌کشد. این پویانمایی، نشان می‌دهد که چطور سیاهچاله محیط اطراف خودش را در هم می‌پیچد.

همزمان با فرو افتادن ذراتی همچون گاز و غبار به درون یک سیاهچاله، مواد با فشرده شدن روی یکدیگر، ساختار نازکی تشکیل می‌دهند که «قرص رسوبی» نام دارد. به گفته ناسا، میدان مغناطیسی غیرمعمول اطراف این قرص سبب می‌شود که خوشهٔ گازی به گره تبدیل شود. اما این گره‌ها، گذرا هستند؛ چرا که ماده‌ای که به سیاهچاله نزدیکتر است، سریع‌تر به‌دور آن می‌چرخد و سیاهچاله نیز زودتر آن را می‌بلعد.

این شبیه‌سازی نشان می‌دهد که نور برای ناظری روی زمین که به توده گازی که در اطراف یک سیاهچاله در حال چرخش است نگاه می‌کند، چگونه به‌نظر می‌رسد. در این حالت، گاز در سمت چپ قرص چرخان نسبت به مواد سمت راست، روشن‌تر به‌نظر می‌رسد. این بدان سبب است که گاز در سمت چپ به‌طرف ما حرکت می‌کند. امواج نوری که از سمت چپ قرص ساطع می‌شوند، از نگاه ما فشرده می‌گردند و بنابراین روشن‌تر به‌نظر می‌رسند. در سمت راست، گاز از ما در حال دور شدن است و بنابراین امواج نوری کشیده‌تر می‌شوند و آن قسمت تارتر دیده می‌شود.

تصور دیگر جنبه‌های فیزیکی سیاهچاله‌ها، کار بسیار مشکلی است. برای مثال، این شبیه‌سازی نشان می‌دهد هنگامی که نور خیلی به سیاهچاله نزدیک می‌شود، چه رخ می‌دهد. نور از ذراتی به نام فوتون تشکیل شده است. نور، دو بار، سه بار یا حتی بیشتر به دور سیاهچاله می‌گردد و یک حلقه فوتونی تشکیل می‌دهد و به‌نظر می‌رسد که نور دچار اعوجاج شده باشد؛ چون فوتون‌ها چندین بار سیاهچاله را دور زده‌اند و بعد به تلسکوپ‌ها و چشمان ما رسیده‌اند.