ایتنا - این دومین باری است که بشر از فضای میان‌ستاره‌ای اطلاعاتی بدست می‌آورد؛ اما بیش از آنکه بتواند برای پرسش‌ها پاسخ بدست بیاورد، خود را در میان پرسش‌های بسیار بیشتری غوطه‌ور می‌بیند.
پنجشنبه ۷ آذر ۱۳۹۸ ساعت ۲۰:۳۱
ورود وییجر ۲ به فضای میان‌ستاره‌ای
استاماتیوس کریمیگیس (نویسنده ارشد یکی از این مقالات) در طی یک همایش تلفنی با گزارشگران در هفته گذشته، با اشاره به دوره فعالیت ۱۱ ساله خورشیدی گفت: «این سازگاری بسیار شگفت‌انگیز است؛ از این جهت که عبور وییجر ۲ در کمینهٔ خورشیدی رخ داده است؛ یعنی زمانی که فعالیت خورشیدی در کمترین مقدار ممکن است و عبور دیگر، در بیشینهٔ خورشیدی رخ داده است».
اندازه‌گیری‌های وییجر ۲ از میدان مغناطیسی میان‌ستاره‌ای نیز بسیار جالب توجه است. پیش از عبور وییجر ۱ در سال ۲۰۱۲، این گروه پژوهشی انتظار داشت شاهد تفاوت‌های معناداری در راستای میدان مغناطیسی در بیرون هورسپهر نسبت به درون آن باشد. اما وییجر ۱ دریافت که میدان میان‌ستاره‌ای تا حد زیادی با میدان هورسپهر هم‌راستاست و وییجر ۲ نیز این مطلب را تأیید کرد. پس به‌نظر می‌رسد که این پدیده، امری واقعی باشد و نه یک تصادف.
گفتنی است وییجر ۱ و وییجر ۲ در سال ۱۹۷۷ و به فاصله تنها چند هفته از یکدیگر به فضا پرتاب شدند. وظیفهٔ آنها، انجام گردشی بزرگ در میان سیاره‌های بزرگ منظومهٔ شمسی بود. وییجر ۱ بر فراز مشتری و زحل پرواز کرد و وییجر ۲ نیز پس از انجام مأموریتی مشابه، از اورانوس و نپتون نیز عبور کرد.
پس از رویارویی وییجر ۲ با نپتون که در ماه اوت سال ۱۹۸۹ رخ داد، این دو فضاپیما وارد فاز جدیدی موسوم به «مأموریت میان‌ستاره‌ای وییجر» شدند. آنها به سفر خود ادامه دادند؛ اما این بار در میان ناشناخته‌های دوردست و همزمان با پرواز خود، بر تاریکی اطرافشان نور می‌افکندند.
کد مطلب: 58833
